.
(Timon of Athens) 1981 reż. Jonathan Miller 129’
Wersja polska Studio Opracowań Filmów w Łodzi
reż.: Grzegorz Sielski
dialogi polskie na podst. Leona Ulricha – Elżbieta Włodarczyk
dźwięk: Elżbieta Matulewicz
montaż: Łucja Kryńska
kier. prod.: Bożena Dębowska
.
Poeta – John Fortune – Maciej Małek,
Malarz – John Bird – Zbigniew Bielski,
Kupiec – Tony Jay – Jan Zdrojewski,
Złotnik – David Kinsey – Bronisław Wrocławski,
Tymon – Jonathan Pryce – Mariusz Wojciechowski,
Flawiusz – John Welsch – Zbigniew Jabłoński,
Stary Ateńczyk – Sebastian Shaw – Remigiusz Rogacki,
Lucyliusz – Max Arthur – Jan Hencz,
Apemantus – Norman Rodway – Piotr Krukowski,
Flaminis – Geoffrey Collins – Jerzy Korsztyn,
Serviliusz – Terence McGinty – Andrzej Gostkowski,
Alcibiades – John Shrapnel – Bogumił Antczak,
Luciusz – Hugh Thomas – Jan Hencz,
Lucullus – James Cossins – Bogusław Sochnacki,
Ventidius – Donald Gee – Mieczysław Gajda,
Sempronius – John Bailey – Józef Zbiróg, … i inni
Akt I
Tymon wydaje przyjęcie, nie licząc się z jego kosztami. Przyjmuje liczne prezenty od swoich gości, takie jak dzieła sztuki czy biżuteria. Kiedy na skargę przychodzi pewien mężczyzna, któremu jeden ze służących uwiódł córkę, Tymon wypłaca mu trzy talenty, mając na uwadze szczęście swojego sługi. Wygłasza przemówienie, w którym podkreśla ogromną rolę przyjaźni. Kiedy zabawa dobiega końca, bohater oddaje swoim przyjaciołom własne konie, które mają im posłużyć nazajutrz do polowania.
Akt II
Flawiusz narzeka na rozrzutność swojego pana, na mecenat wobec kiepskich artystów i finansowe wspieranie fałszywych przyjaciół. Kiedy Tymon wraca z polowania, dowiaduje się, że popadł w długi i cały jego majątek przepadł. Apemantus wyśmiewa go, jednocześnie broni przed wierzycielami, którzy pukają do bram jego posiadłości. Tymon posyła po pomoc do przyjaciół, których uważa za najbliższych.
Akt III
Wszyscy służący zostają odesłani z kwitkiem. Jeden z nich zostaje zabity przez żołnierza Alcybiadesa, który był gorącej krwi. Alcybiades prosi Senat, aby uznał tę zbrodnię za zbrodnię w afekcie. Jego racje nie zostają wysłuchane, Alcybiades zostaje wygnany. Odchodząc, obiecuje pomstę. Tymon, wraz ze służbą, obmyśla plan zemsty na swoich fałszywych przyjaciołach podczas kolejnej uczty.
Akt IV i V
Przyjęcie jest o wiele mniejsze, zaproszeni zostają tylko ci, którzy zdradzili bohatera. Na salę wjeżdżają tace z jadłem, jednak nie ma na nich nic innego niż kamienie i gorąca woda. Tymon rzuca ich zawartością w gości, po czym ucieka z własnego domu. Lojalny Flawiusz udaje się, aby go odnaleźć.
Tymon zamieszkuje w dziczy, w jaskini, gdzie żywi się korzeniami. Udaje mu się tam jednak odnaleźć żyłę złota. Przed Flawiuszem docierają do niego poplecznicy Alcybiadesa, którzy namawiają go do wsparcia pieniężnego rebelii Alcybiadesa.
Do Tymona dociera Flawiusz, który także jest zainteresowany pieniędzmi, przede wszystkim ma jednak na uwadze powrót swojego pana do domu. Tymon orientuje się, że Flawiusz jest jego jedynym przyjacielem, jednocześnie jedynie zwykłym sługą. Bohater umiera w głuszy, wcześniej jednak nawołuje fałszywych przyjaciół do powieszenia się. Sztukę kończy Alcybiades, który odnajduje nagrobek Tymona i odczytuje z niego gorzkie epitafium, napisane przez samego zmarłego. (wg. Wikipedii)