--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Premiery filmów zdubbingowanych wg. miesiąca premiery w kinach:
styczeń- Piecuch; Sabat czarownic;
luty- Ślad bobra;
marzec- I oto przyszedł Bumbo; Moryc z ogłoszeniowego słupa;
kwiecień- Słońce w kieszeni;
maj- Na przekór babci; Narzeczona księcia z krainy soli;
czerwiec- I jeszcze jedna noc Szeherezady; Cyrkowcy na Biegunie Północnym;
lipiec- Ulubieniec publiczności; Zamieniona królowa;
sierpień- Dziś nie stawia się stopni; Król Drozdobrody;
wrzesień- Rumburak; Futerał na skrzypce;
październik- Fałszywy książę;
listopad- Jelonek Bambi poznaje świat; Tajemnica starego strychu;
grudzień- Szukam gołębnika; Czarodziejski kogucik;
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
1. Piecuch (Popolvár najväčší na svete) - CSRS-RFN 1982 reż.: Martin Ťapák
reż. dubb.: Urszula Sierosławska
dialogi: Elżbieta Kowalska
dźwięk: Alina Hojnacka
montaż: Jolanta Nowaczewska
kier. produkcji: Jan Szatkowski
Piecuch - Marek Ťapák - Marek Robaczewski,
księżniczka - Zuzana Skopálová - Barbara Szuster,
Szablica - Jozef Kroner - Wiesław Michnikowski,
król Lwisław - Vlado Müller - Tadeusz Włudarski,
król Błyszczysław - Bronislav Križan - Jerzy Kamas,
książę Prawosław - Strojniś - Vladimír Černý - Michał Bajor,
książę Bronisław - Słonina - Gustáv Kyselica - Krzysztof Kołbasiuk,
poseł - Jozef Majerčík - Krystian Tomczak,
piastunka - Sonja Korenčiová - Irena Malarczyk,
sługa - Juraj Kováč - Krzysztof Krupiński;
.

"... Powstał film inspirowany słowackim folklorem, opowiadający "o rycerskich cnotach, odważnym sercu i poszukiwaniu miłości". Trzej bracia - książęta mają sprawdzić się w walce z przebudzonym królem podziemi Trzęsiziemem i wyswobodzić z jego mocy piękną księżniczkę. Dwaj starsi zajęci są sobą - jeden strojeniem się, drugi napełnianiem sobie brzucha. Najmłodszy z nich, choć uważany za lenia wylegującego się na piecu, jest młodzieńcem odważnym i o wielkim sercu, to on uwolni księżniczkę i zdobędzie jej serce..."
Król Błyszczysław, wypełniając ostatnie życzenie nieboszczki żony, strzeże jak oka w głowie swej młodziutkiej córki zwanej Kwiatem Miłości. Księżniczka jednak, nudząc się w pałacu, wykrada się potajemnie do zakazanej Kamiennej Doliny, aby zbierać tam drogocenne kamienie. Gdy pewnego dnia król zauważa u niej olbrzymi szmaragd, ogarnia go złość i przerażenie, bowiem w Kamiennej Dolinie śpi król podziemi Trzęsiziem, którego przed laty udało mu się pokonać przy pomocy zaprzyjaźnionego króla Lwisława. Trzęsiziema, zamienionego w kamień, może obudzić tylko ludzka łza.
Bojąc się, że nie zdoła uchronić córki przed czychającym złem, Błyszczysław wysyła posła do króla Lwisława z prośbą o pomoc. Lwisław, majacy trzech synów, postanawia wysłać ich do przyjaciela. A nuż któryś z nich poślubi przepiękną - jak wieść głosi - księżniczkę? Dwaj starsi bracia - Strojniś i obżartuch Słonina - uważają, że najmłodszy z nich, zwany Piecuchem, powinien zostać w domu i wylegiwać się swoim zwyczajem na piecu. Piecuch jednak nie jest taki, za jakiego go uważają: potajemnie ze starym błaznem Szablicą ćwiczy szermierkę, a nocami ujeżdża czarodziejskie konie zjawiające się ze światłem księżyca. Po upajającej jeździe puszcza je wolno, zachowując tylko drogocenne uzdy. W metalowej ozdobie jednej z nich dostrzega bowiem obraz pięknej dziewczyny, która odtąd zajmuje myśli młodzieńca, swawolnie dotychczas baraszkującego z czeladnymi dziewkami.
Tymczasem księżniczka, wbrew zakazom ojca, wymknęła się do Kamiennej Doliny i tam uroniwszy łzę nad skamieniałym królem podziemi obudziła go do życia. Trzęsiziem, który przed laty usiłował porwać jej matkę, zatrzymuje Kwiat Miłości jako swą przyszłą żonę.
Pierwszy z braci, Słonina, kończy wyprawę przy miedzianej górze, drugi - Strojniś jedzie dalej, ale i jemu wystarcza bogactwo znalezione w srebrnej górze. Tylko Piecuch, któremu udało się uprosić ojca, aby dał mu starego konia i miecz samo-siecz, dociera do Kamiennej Doliny i, nie zdradzając swego imienia, wyznaje księżniczce miłość i obiecuje uwolnić ją spod władzy króla podziemi. Trzęsiziem zresztą panoszy się coraz bardziej, nieustające wstrząsy niszczą okolicę, pola są zasypywane gradem kamieni. Piecuch wlewa do jeziorka otrzymaną od pogrążonego w smutku króla Błyszczysława beczkę wina. Trzęsiziem upiwszy się zdradza księżniczce swą tajemnicę, jego siła tkwi w złotym jajku, a jajo jest w złotej kaczce. Piecuch zdobywa jajko. Trzęsiziem znów kamienieje, księżniczka odzyskuje wolność.
Król Błyszczysław organizuje turniej rycerski - kto wygra, zdobędzie rękę jego córki.. Do boju stają książęta - Strojniś, Słonina i tajemniczy złoty rycerz, który ich po kolei zwycięży. Okazuje się nim... Piecuch. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
2. Sabat czarownic (Boszorkányszombat - Witches' Sabbath) Węgry-USA 1984 reż.: János Rózsa
reż. dubb.: Henryka Biedrzycka
dialogi: Stanisława Dziedziczak
dźwięk: Stanisław Uszyński
montaż: Anna Łukasik
kier. produkcji: Mieczysława Kucharska
Zła Macocha - Dorottya Udvaros - Teresa Marczewska,
starzec - Antal Páger - Czesław Mroczek,
wnuczek - Imre Kamondi - Tadeusz Chudecki,
Jakub Grimm - Róbert Koltai - Ryszard Łabędź,
Wilhelm Grimm - Zoltán Papp- Wojciech Szymański ...
.

"...János Rózsa zrealizował bajkę niezwykłą, bo jej bohaterami są liczne postacie stworzone przez braci Grimm, Andersena i ludową fantazję. Wszyscy oni spotykają się u złej macochy Śnieżki, która wraz z wilkiem, Babą Jagą, diablętami, wiedźmami i innymi potworami, pragnie położyć kres ich "wiecznemu prześladowaniu" i w tym celu pozmieniać zakończenia wszystkich bajek: Śnieżkę chce zamknąć w drewnianej - a nie szklanej - trumnie, by królewicz nigdy jej nie zobaczył i nie przywrócił do życia; Wilk po Babci i Czerwonym Kapturku będzie mógł zjeść także Myśliwego; Baba Jaga ze smakiem schrupie Jasia i Małgosię; Książę nie odnajdzie Kopciuszka i ożeni się z jedną z pasierbic, która w odpowiedniej chwili zamieniła pantofelek na swój, a Śpiąca Królewna spać będzie wiecznie..
Podstępy i intrygi "złoczyńców nie przynoszą jednak rezultatu, ponieważ do akcji wkraczają dzieci, które tłumią bunt i przywracają porządek, ale nie czynią nikomu krzywdy, bo przecież kochają bajki takimi, jakie one są i chcą mieć w nich wszystkich bohaterów..."
W lesie zbierają się bohaterowie bajek: Czerwony Kapturek, Babcia, Wilk, Myśliwy, Królewna Śnieżka z siedmioma krasnoludkami, Jaś i Małgosia, Kopciuszek z macochą i pasierbicami, Starzec, któremu za młodu bracia Grimm obiecali małżeństwo z Różyczką - Śpiącą Królewną - ale przedtem wysłali go na wojnę i zupełnie o nim zapomnieli, oraz liczni królewicze, królewny, książęta i czarownice. Wszyscy podążają do zamku na kurzej stopce, gdzie zła macocha Śnieżki wydaje wielki bal maskowy. Tego dnia ma prysnąć czar, przestanie działać klątwa rzucona przez trzynastą wróżkę, przyjedzie królewicz, pocałuje śpiącą Różyczkę i ta zbudzi się ze stuletniego snu.
W ogromnym hallu wita gości piękna Zła Macocha. Na bal przybywają także bracia Grimm, ojcowie bajkowych postaci. Dobrzy bohaterowie mają nadzieję, że w tym uroczystym dniu wreszcie zawrą pokój z czarnymi charakterami, odkładają więc przyniesioną ze sobą broń. Okazuje się jednak, że Zła Macocha nie zrezygnowała z walki o miano najpiękniejszej na świecie, a cały bal jest podstępem. Czarownice chwytaja w pułapkę księcia, który jedzie do Śpiącej Królewny, by ją obudzić, i zamykają w zamkowym lochu. Tymczasem na oczach gości fałszywy książę budzi fałszywą Śpiącą Królewnę, Czarną Różyczkę. Wilk - prawa ręka Macochy - także snuje intrygi: pozorując pogodzenie się ze wszystkimi dobrymi bohaterami, przede wszystkim z Babcią, Czerwonym Kapturkiem, Myśliwym i Śnieżką, tanecznym krokiem po kolei doprowadza ich do zapadni, przez którą wpadają do lochu.
Starzec wyczuwa, że coś tu nie jest w porządku, bowiem Różyczka nie rozpoznała w nim swego dawnego ukochanego, za to od pierwszego wejrzenia zakochała się w jego wnuku. Źli jednak rozdzielają Czarną Różyczkę i Wnuka, który - wiedziony przez czarodziejski płomień - dociera do innego skrzydła zamku, gdzie Zła Macocha ukrywa prawdziwą Śpiącą Królewnę. Wnuczek zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia i zamierza obudzić ją pocałunkiem. Wówczas pojawia się Zła Macocha, która każe Czarnej Różyczce rzucić na niego klątwę, by żadna dziewczyna nie odwzajemniała jego miłości.
Macocha prubuje zmusić braci Grimm do zmiany finałów bajek - żeby zamiast dobrych, zwyciężali źli, bowiem są mądrzejsi, bardziej przebiegli, stworzeni do rzeczy wielkich, posiadają także czarodziejską moc, zdolność latania i przeistaczania się. Ponieważ bajkopisarze nie mogą się na to zgodzić, czarownice, smoki, diabły i olbrzym oskarżają ich o liczne morderstwa z premedytacją, z niskich pobudek i wydaj a na nich wyrok śmierci. Bracia Grimm również trafiają do lochu. Wnuczek, który ma wyrzuty sumienia, że z miłości do Różyczki także żądał zmiany zakończeń bajek, mobilizuje wszystkich dobrych, by połączyli swe siły i doprowadzili do obudzenia Śpiącej Królewny, bo w przeciwnym razie za kilka godzin zaśnie ona na wieki. Każdy składa ofiarę ze swych najlepszych, najpiękniejszych cech i obdarzają nim gołębia, który niesie prośbę o pomoc do tych, którzy ich najbardziej kochają - do dzieci.
Pod osłoną gałęzi dziecięca armia zbliża się do zamku, uwalnia dobrych i wymierza sprawiedliwość. Wnuczek pospiesznie prowadzi księcia do Śpiącej Królewny i w ostatnim momencie ratuje ją przed śmiercią. Zapłacił za to utratą miłości ukochanej. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
3. Ślad bobra (Biberspur) NRD 1984 reż.: Walter Beck
reż. dubb.: Maria Horodecka
dialogi: Elżbieta Włodarczyk
dźwięk: Elżbieta Matulewicz
montaż: Łucja Kryńska
kier. produkcji: Bożena Dębowska
Joochen - Erik Schmidt - Darek Hejduk,
Corina - Jana Mattukat - Magda Moskwa,
dr Randolf - Manfred Heine - Andrzej Głoskowski,
Eule - Jörgen Kleinau - Jacek Pawlak,
Dörte - Christiane Jentsch - Danuta Rynkiewicz,
nauczyciel Schaper - Peter Sodann - Leon Charewicz, ...
..

Joochen Leboff mieszka w miasteczku położonym wśród lasów nad Łabą. Chłopiec często zapuszcza się samotnie na leśne trzęsawiska, podpatruje zwierzęta, wyobrażając sobie, że jest traperem z Dzikiego Zachodu, władcą tych terenów. Pewnego dnia znajduje zastrzelonego bobra, który - jako gatunek ginący - znajduje się pod ochroną. Głęboko oburzony przynosi zabite zwierzę do klasy, licząc, że wywoła sensację wśród kolegów, zyska w oczach swojej sympatii Coriny, a nauczyciel biologii pomoże wykryć sprawcę. Nie wzbudza jednak zainteresowania, jakiego się spodziewał. Urywa się więc z lekcji i zanosi bobra do odległej o kilka kilometrów Stacji Ochrony Przyrody. Zgłasza swoje znalezisko pracownikowi stacji, dr Randolfowi, zajmującemu się odławianiem bobrów i przenoszeniem ich na inne tereny, ponieważ tutaj ma powstać kopalnia węgla brunatnego. Zdaniem Joochena Randolf również nie okazał właściwego zrozumienia, postanawia więc sam wykryć "mordercę" bobra.
Chłopiec darzy sympatią narzeczonego siostry, uważa go za swego dorosłego przyjaciela. Eule, zapalony myśliwy, zgadza się wspólnie zbadać miejsce, w którym Joochen znalazł bobra. Tam uświadamia sobie, że to on, przez nieuwagę, oddał strzał, ale zataja to przed chłopcem.
Po pewnym czasie Joochen domyśla się jednak, kto zastrzelił bobra. Gwałtownie oskarża przyszłego szwagra o przestępstwo i tchórzostwo, wywołuje awanturę z siostrą. Chociaż Corina i dr Randolf sądzą, że Eule działał bez premedytacji, Joochen składa oficjalne doniesienie. Zostaje podjete dochodzenie: po zbadaniu okoliczności i przesłuchaniu oskarżyciela i winnego, zarząd Kółka Myśliwskiego zawiesza niefortunnego myśliwego w prawach członka na pół roku.
Klasa wybiera się na wycieczkę przyrodoznawczą w głąb lasu. W ostatniej chwili okazuje się, że wyprawa może nie dojść do skutku z powodu choroby nauczyciela biologii. Joochen proponuje kolegom, żeby w zastępstwie chorego pojechał Eule, doskonale znający okolice, sam jednak postanawia zostać w domu. Ale kiedy wycieczkowicze znaleźli się na promie, Corina dostrzega Joochena goniącego kolegów na rowerze. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
4. I oto przyszedł Bumbo (I wot priszoł Bumbo... - И вот пришёл Бумбо...) ZSRR 1984 reż.: Nadieżda Koszewierowa
reż. dubb.: Henryka Biedrzycka
dialogi: Stanisława Dziedziczak
dźwięk: Stanisław Uszyński
montaż: Anna Szatkowska
kier. produkcji: Mieczysława Kucharska
Ilja Mitrofanowicz - Oleg Basiłaszwili - Jan Tesarz,
Kostia - Walerij Zołotuchin - Mieczysław Gajda,
bona - Tatiana Peltcer - Zofia Gładyszewska,
Nika - Swietłana Niemołajewa - Aleksandra Koncewicz,
dyrektor cyrku - Zinowij Gerdt - Tadeusz Włudarski,
Achmet - Aleksandr Pankratow-Cziornyj - Maciej Kujawski,
Saszeńka - Natasza Szynakowa - Agnieszka Petneki, ...,
.

Sześcioletnia Saszeńka jest ciężko chora. Ojciec dziewczynki Ilja Mitrofanowicz, znany lekarz, zwołał konsylium, ale żaden z medyków nie potrafił określić ani rodzaju choroby, ani stosownej terapii. A dolegliwość rzeczywiście jest tajemnicza. Sasza nie odczuwa bólu, ale w ogóle się nie uśmiecha, nic nie mówi i niczego nie chce. Leży w pościeli i powoli umiera. Nawet drogie zabawki, które dostaje od ojca, nie są w stanie ją zainteresować. Od czasu kiedy umarła jej matka, dziewczynka czuje się osamotniona, choć mieszka w pięknym zamożnym domu, a wszyscy domownicy roztaczają nad nią troskliwą opiekę.
Pewnego dnia Ilja spotyka na ulicy swego dawnego kolegę Kostię, także lekarza, wydalonego w swoim czasie z uniwersytetu za działalność rewolucyjną. Obecnie pracuje on w cyrku; w zamian za nocleg zamiata arenę, przenosi rekwizyty i bezpłatnie leczy artystów areny - ludzi i zwierzęta. Wrażliwy na cudzy ból Kostia od razu stawia trafną diagnozę: dziewczynka cierpi z powodu braku matczynego ciepła i ojcowskiej troskliwości.
Kostia szybko zaprzyjaźnia się z Saszą. Opowiada jej o cyrku, o małpie Józefinie i słoniu Bumbo. Z tej opowieści dziewczynkę najbardziej interesuje słoń. Zapragnęła go zobaczyć, a to już oznacza, że jest nadzieja na wyzdrowienie. Ilja Mitrofanowicz, dowiedziawszy się o życzeniu córki, zaczyna przynosić jej jednego słonia za drugim - pluszowego, czekoladowego, nakręcanego, ale w żaden sposób nie może zrozumieć, że dziewczynka marzy tylko o żywym. W końcu Ilja Mitrofanowicz zwraca się do dyrektora cyrku występującego gościnnie w mieście z prośbą o wypożyczenie słonia. Dyrektor, mimo proponowanej dużej sumy, stanowczo odmawia. I znów z pomocą przychodzi Kostia. Wraz ze swym przyjacielem, treserem Achmetem, bez wiedzy dyrektora przyprowadza słonia do domu Saszeńki. Od tej chwili zdrowie dziewczynki ulega poprawie.
Wkrótce Saszeńka wstaje z łóżka i prosi ojca, by zawiózł ją do cyrku, bowiem znów pragnie zobaczyć słonia. Okazuje się jednak, że rozgniewany samowolnym postępkiem Kostii i tresera dyrektor wyrzuca ich obu z cyrku wraz ze słoniem. Dziewczynka z ojcem udaje się na dworzec i tam jeszcze raz spotyka swego ulubieńca, który wraz ze swymi opiekunami opuszcza miasto. Rozstanie jest smutne, ale Kostia obiecuje dziewczynce, że niedługo wrócą. Od tej chwili Saszeńka nabiera chęci do życia. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
5. Moryc z ogłoszeniowego słupa (Moritz in der Litfaßsäule) NRD 1983 reż.: Rolf Losansky
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Alicja Karwas
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Henryka Gniewkowska
kier. produkcji: Edward Kupsz
Moryc - Dirk Müller - Paweł Załucki,
matka - Walfriede Schmitt - Janina Borońska,
ojciec - Dieter Mann - Maciej Małek,
zamiatacz ulic - Rolf Ludwig - Mieczysław Gajda,
ciotka Pia - Dorit Gäbler - Bogusława Pawelec,
policjant Zampe - Dietmar Richter-Reinick - Stanisław Jaskułka,
głosu kotce Kicki użyczyła Irena Burawska, ...
.

Dziewięcioletni Moryc Zack z niczym nie może nadążyć. Matka musi przynaglać go co rano przy wstawaniu, a i tak bardzo często chłopiec spóźnia się do szkoły. Nauka nie idzie mu dobrze - przy tablicy ma trudności z odejmowaniem, rysunek na temat letniego dnia nie spodobał się nauczycielce, naraził też autora na kpiny kolegów. Moryc bowiem namalował słońce z dużymi uszami i ptaki w kapeluszach.
Rodzice są bardzo zajęci. Matka pracuje w fabryce obuwia i uzupełnia wykształcenie na studiach zaocznych, ojciec - dyrektor kasy oszczędnościowej - pracuje również w domu, działa w komitecie blokowym i w związkach zawodowych. Na drzwiach pokoju często wywiesza kartkę "nie przeszkadzać". Część obowiązków domowych spada na dzieci. Trzy siostry radzą sobie z nimi doskonale, dla Moryca to kolejna udręka.
Chłopiec najchętniej wędruje po lekcjach za miasto. Nad strumieniem obserwuje żaby, motyle i drzewa, wyobraża sobie różne niezwykłe sytuacje i zdarzenia. Jego zainteresowanie wzbudza staroświecki słup ogłoszeniowy stojący przy głównej ulicy, odkrywa, że do wnętrza prowadzą ukryte drzwiczki.
Kiedy kłopoty w szkole i nieustanne poganianie w domu wydały mu się nie do zniesienia, pakuje najpotrzebniejsze rzeczy i przenosi się do słupa. Okazuje się, że pomieszczenie ma swoich stałych mieszkańców. Pod kopułą gnieżdżą się nietoperze, a późnym wieczorem wraca kotka, która szybko zaprzyjaźnia się z nowym lokatorem. Kotka mówi ludzkim głosem, ma bogate doświadczenia życiowe i lubi o nich opowiadać, wie także sporo o ludziach i ich słabostkach, które - jej zdaniem - należy traktować z wyrozumiałością. Moryc z kolei zwierza się jej ze swoich tarapatów.
Wkrótce obecność uciekiniera w słupie wykrywa zamiatacz ulic, przechowujący tu narzędzia. Stara się przekonać chłopca, że powinien wrócić do domu i na dorosłych popatrzeć inaczej. Ludzie dojrzali nie potrafią widzieć świata tak jak dzieci, nie mają "trzeciego oka"; utracili je, bowiem przestali marzyć.
Moryc opuszcza swą kryjówkę tylko późnym wieczorem - myje się przy ulicznej pompie, spaceruje, pomaga zamiataczowi ulic w pracy. Bardzo lubi wyglądać przez otwór w kopule dachu. Stąd uśpione miasteczko wygląda jak zaczarowane.
Podczas nocnej wyprawy chłopiec poznaje dziewczynkę, która występuje w cyrku i umie chodzić po linie. Kitty zaprasza go na przedstawienie, co niemal kończy się dekonspiracją. Energiczna ciotka Pia, która przyjechała z wizytą do Zacków, zafundowała siostrom Moryca bilety do cyrku. Ciotka włączyła się do poszukiwań, gdy zrozpaczeni rodzice wyczerpali już swoje możliwości. Zawiadomiono policję i w miasteczku rozklejono afisze gończe z podobizną i rysopisem Moryca. Policyjny pies Drakula, kudłaty pudel, podczas każdego obchodu czujnie obwąchuje słup ogłoszeniowy...
Ciotka Pia nie szczędzi małżeństwu Zack gorzkich słów na temat ich stosunku do dzieci. W rezultacie z drzwi pokoju pana znika groźna wywieszka "nie przeszkadzać". Załamany przedłużającą się nieobecnością syna, Zack wychodzi na miasto. Moryc wyglądający jak zwykle przez otwór w dachu słupa, który tym razem wydawał mu się latarnią morską, dostrzega smutnego ojca. Wybiega mu naprzeciw wołając "tatusiu, zrobiłem się doroślejszy". [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
6. Słońce w kieszeni (Sołnce w karmanie - Солнце в кармане ) ZSRR 1985 reż.: Eduard Gawriłow
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Alicja Karwas
dźwięk: Elżbieta Matulewicz
montaż: Łucja Kryńska
kier. produkcji: Bożena Dębowska
Ania - Dasza Wiszniakowa - Anna Łuczyńska,
Irina Pietrowna - Wiera Iwlewa - Diana Stein,
ciocia Kława - Marija Skworcowa - Halina Bedryńska,
mama Ani - Jana Druź - Hanna Molenda,
tata Ani - Wadim Andriejew - Zbigniew Bielski, ...
.

"...Film Eduarda Gawriłowa to typowy film dziecięcy - opowiadający o dzieciach i do nich adresowany. Bohaterką filmu jest niespełna siedmioletnia dziewczynka, podejmująca naukę w pierwszej klasie. Jest to dla niej, dziecka wrażliwego, obdarzonego wyobraźnią, ogromne przeżycie, tym bardziej, że jest nie tylko trochę młodsza od kolegów, ale i najniższa w klasie. Dziewczynka pomyślnie, choć nie bez trudności i pomyłek zda swój pierwszy poważny życiowy egzamin - poradzi sobie w szkole,zacznie pojmować różnicę między dobrem i złem, doceniać znaczenie więzów koleżeńskich, przyjaźni. Pomogą jej w tym kochający i wyrozumiali dorośli - rodzice, mądra nauczycielka, doświadczona stara woźna..."
Wyprawiona przez zdenerwowanych rodziców i babcię, sama nie mniej wzburzona, Ania Iwanowna, uczennica pierwszej klasy, przekroczyła po raz pierwszy szkolne progi. Pierwsze dni w szkole nie były dla dziewczynki łatwe. Najmłodsza i najmniejsza w klasie nie zawsze umiała sobie ze wszystkim poradzić, na lekcji wychowania fizycznego pozostała wręcz w tyle za koleżankami i kolegami. Innym razem znów ...zagubiła się w szkole.
Nie udała się Ani uroczystość urodzin. Słuchając koleżanek nie zaprosiła na nią miłych swemu sercu, ale różnie ocenianych w klasie odważnego Sierioży i zastępowej Izy.
Wychowawczyni poddała pod osąd klasy postępowanie jednej z dziewczynek, która nie chcąc martwić chorej matki, poprawiła sobie ocenę w dzienniczku. Ania, choć żal jej było koleżanki i zrozumiała motywy jej działania głosowała - tak jak i pozostali oprócz Sieroży - za jej surowym ukaraniem. Gdy nauczycielka poparła postawę Sieroży, Ania pojęła, że nigdy nie powinna rezygnować z własnego zdania, trwać przy swych postanowieniach.
Pewnego dnia Ania - znów słuchając podszeptów koleżanek - zachowała się bardzo niegrzecznie wobec cioci Kławy, woźnej, starszej kochającej dzieci kobiety, która poświęciła im zdrowie, całe życie. Dziewczynka szybko zrozumiała swój błąd, ale gdy chciała ją przeprosić okazało się, że woźna ciężko zachorowała i nie będzie już pracować w szkole. Ani jednak udało się osiągnąć cel, zmazała swą winę wobec cioci Kławy.
Rok szkolny dobiegł końca. Ania bogatsza o doświadczenia nie martwi się już jak będzie w drugiej klasie... [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
7. Na przekór babci (Pochiszczenije = Похищение) ZSRR 1984 reż.: Witalij Tarasienko
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Elżbieta Włodarczyk
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Henryka Gniewkowska
kier. produkcji: Edward Kupsz
Boris - Misza Jefimow - Jacek Garlicki,
tato - Aleksandr Fatiuszyn - Andrzej Łągwa,
mama - Jelena Bondarczuk - Danuta Rynkiewicz,
babcia - Lubow Sokołowa - Barbara Wałkówna,
dziadek - Piotr Szczerbakow - Marian Stanisławski, ...
.

Wiera i Aleksandr, rodzice małego Borisa, są stale bardzo zajęci. Aleksandr, niedawny zawodnik, został trenerem zapasów, Wiera pracuje jako projektantka mody. Niewiele im zostaje czasu dla synka. Wychowaniem malca zajmują się rodzice Aleksandra, a właściwie energiczna babcia. Niedzielne spotkania przy stole stają się koncertem popisów chłopca zwanego pieszczotliwie Risem. Ris twierdzi, że jest dzieckiem opuszczonym, sierotą, dyryguje wszystkimi, rozmazuje po stole tort, kaprysi, niszczy modele matki. Babcia w każdej sytuacji staje w jego obronie. Nikt nie śmie się jej przeciwstawić, ponieważ jest głową rodziny.
Po jednej z awantur Aleksandr zamyka synka w pokoju, a obrażona babcia, zabierając dziadka, opuszcza dom. W nocy skruszony Ris przeprasza rodziców.
Wiera wyjeżdża służbowo do Budapesztu, Boris ma zamieszkać tymczasem u dziadków. Aleksandr wpada na inny pomysł. Postanawia wziąć urlop i zabrać chłopca na wakacje. Przerażonej babci nie zdradza nawet miejsca do którego pojadą. Pakuje plecak, zabiera Borisa i wsiadają do elektrycznej kolejki miejskiej. Babcia oglasza alarm, sadza dziadka za kierownicą samochodu i wyruszają w pościg za kolejka. Aleksandrowi, ku uciesze Risa, udaje się zmylić pogonie. Wysiadają na stacyjce wśród lasów i wkrótce spotykają gospodynię - Annę Wasiljewną, która zgadza się wynająć im pokój.
Pierwsze dni w wiejskiej chacie są trudne. Ris kaprysi i grymasi, nic mu się nie podoba. Powoli jednak zaczyna przyzwyczajać się do nowego otoczenia. Wiejski weterynarz opowiada mu o zwierzętach, pokazuje specjalne zagrody. Podczas wędrówek po lesie chłopiec ogląda ptaki, zwierzęta, drzewa, pije smaczną wodę ze źródełka.
Pewnego dnia oddalają się znacznie od domu i Aleksandr nie potrafi odnaleźć drogi. Spedzają tę noc w lesie. Rankiem kąpią się w rzece i udaremniają nielegalny połów ryb. Ojciec zaimponował Risowi, zwyciężając w bójce z potężnym kłusownikiem.
Późnym popołudniem, przetrwawszy jeszcze w lesie burzę i ulewę, wędrowcy docierają do chaty Anny. Przy stole na podwórzu rozsiedli się nowi goście. Kiedy Boris dowiaduje się, że przyjechali na polowanie, wpada w rozpacz, gwałtownie protestuje przeciwko zabijaniu zwierząt, odmawia zjedzenia kawałka dziczyzny.
Po powrocie do miasta mały Ris pod okiem ojca rozpoczyna treningi w szkółce zapaśniczej. Z trybun obserwują go zadowolone i dumne - mama i babcia. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8. Narzeczona księcia z Krainy Soli (Sůl nad zlato) CSRS-RFN 1982 reż.: Martin Hollý
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Krystyna Kotecka
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Łucja Kryńska
kier. produkcji: Edward Kupsz
król Prawosław - Karol Machata - Wiesław Wieremiejczyk,
księżniczka Marysia - Libuše Šafránková - Hanna Bieluszko,
Solny Książę - Gábor Nagy - Jarosław Pawlak,
Król Krainy Soli - Ladislav Chudík - Bogumił Antczak, ...
.

"... Punktem wyjścia scenariusza była słowacka bajka ludowa w opracowaniu Boženy Němcovej - "Sól cenniejsza niż złoto".
Bajka ta była już uprzednio zekranizowana w 1955 r. przez Bořivoja Zemana. Znany z naszych ekranów film "Był sobie król", odznaczał się przede wszystkim humorem, a występowali w nim dwaj wybitni aktorzy komediowi Jan Werich i Vlasta Burian..."
Na dworze króla Prawosława odbywa się turniej rycerski - zwycięzcy dostaną za żony trzy królewskie córy. Król Norbert zdobywa rękę trzeźwej wielbicielki złota Wandy, kolekcjonerka klejnotów, strojnisia Barbara dostaje się królewiczowi Kazimierzowi, tylko najmłodsza Marysia, nie czekając końca turnieju, ucieka do ogrodu, gdzie spotyka się z tajemniczym księciem. Prosi, aby zabrał ją ze sobą. Książę daje Marysi skamieniałą słoną różę, dzięki której zawsze będzie mogła go przywołać.
Król Prawosław oznajmia, że przekaże koronę tej ze swych córek, która najbardziej go kocha. Wanda twierdzi, że kocha ojca bardziej niż złoto, Barbara przedkłada miłość do niego ponad klejnoty. Wszystkich zaskakuje Marysia, która swą miłość przyrównuje do soli cenniejszej niż wszystkie bogactwa świata. Prawosław czuje się głęboko urażony wyznaniem ulubionej córki. Nie aprobuje również Solnego Księcia, który niespodziewanie pojawia się, aby prosić o ręke Marysi. Król Krainy Soli rzuca przekleństwo na krainę Prawosława. Prawosław wypędza Marysię, a sam cieszy się, gdy cała sól w jego królestwie zamienia się w złoto.
Marysia trafia do podziemnej Krainy Soli, lecz zamiast ukochanego zastaje tam tylko jego posąg z soli. Piastun księcia, Argonit, radzi jej odszukać na ziemi staruszkę - czarodziejkę, która jej powie, jak odczarować księcia. Po długiej wedrówce Marysia odnajduje staruszkę, dla której cierpliwie przez miesiąc nosi wodę ze strumienia, aby napełnić wyschniętą studnię. Odrzuca miłość i bogactwo przejezdnego księcia. W nagrodę za wytrwałość i wierność, staruszka, która zmienia się w siostrę Króla Krainy Soli, Matkę Nimf, radzi jej poszukać łąki, na której rosną solne kwiaty, i zebrać ich rosę.
Tymczasem w królestwie Prawosława panuje głód i bieda. Nawet sól kupiona za granicą przemienia się w złoto, nikt już nie może jeść potraw przyprawianych cukrem. Król Prawosław w opustoszałym pałacu czuje się coraz bardziej chory, pozostał przy nim tylko przyjaciel-błazen.
Marysia odnalazła zaczarowaną łąkę, zebrała rosę - żywą wodę i wróciwszy do Krainy Soli skropiła nią posąg księcia przywracając go do życia. Jego ojciec, wzruszony wytrwałością i siłą uczucia Marysi, godzi się na małżeństwo syna. Młodej parze ofiarowuje worek soli, której nigdy już im nie zabraknie.
Marysia z księciem wracają do krolestwa Prawosława, który dopiero wtedy poznaje córkę, gdy sypie mu ona sól do dłoni. Przekazuje młodym panowanie w zbiedniałym kraju, z którego uciekły dwie starsze córki króla z mężami, zabierając wozy załadowane zlotem. Za granicą królestwa wieziony przez nich drogocenny ładunek przemienia się w sól... [FSP]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
9. I jeszcze jedna noc Szeherezady (...I eshchyo odna noch Shekherazady - ... и ещё одна ночь Шахерезады) ZSRR reż.: Tachir Sabirow
reż. dubb.: Maria Horodecka
dialogi: Elżbieta Marusik
dźwięk: Elżbieta Matulewicz
montaż: Łucja Kryńska
kier. produkcji: Bożena Dębowska
Szeherezada - Jelena Tonunc - Bogusława Pawelec,
Azamat - Adel Al-Chadad - Jacek Pawlak,
Malika - Łarisa Biełogurowa - Wanda Grzeczkowska,
wezyr - Szarif Kabułow - Zbigniew Szczapiński,
Karabaj - Burchon Radżabow - Jan Hencz, ...
.

Szeherezada opowiada kalifowi Szachrijarowi kolejną ze swych opowieści...
Dwadzieścia lat temu w górzystym aule mieszkał człowiek imieniem Muzaffat wraz z żoną Aiszą. Tego dnia, kiedy na świat przyszedł ich syn, dom małżonków odwiedził dobry czarodziej Chizyr i podarował nowo narodzonemu czarodziejską srebrną fujarkę, która miała spełnić każde życzenie chłopca, ale dopiero po ukończeniu przez niego dwudziestu lat. Chłopca nazwano Azamat - dzielny i szlachetny. Tuż po porodzie matka Azamata umarła, synem zajmował się ojciec. Wychował go na silnego i dzielnego wojownika. Gdy zaczęła zbliżać się dwudziesta rocznica jego urodzin, Azamat poczuł, że jakaś nieznana moc wzywa go do drogi. Zobaczył we śnie piękną dziewczynę i zrozumiał, że nie zazna spokoju, dopóki jej nie odnajdzie.
Wyrusza więc w drogę wraz z karawaną z drogocennymi darami, które mieszkańcy rodzinnego aułu Azamata przeznaczyli dla swego władcy. W czasie podróży na karawanę napadają rozbójnicy. Azamat zwycięża w pojedynku ich przywódcę i według umowy z napastnikami ma dalej prowadzić karawanę nie niepokojony już przez nich. Rozbójnicy nie dotrzymali jednak słowa, napadli podstępnie Azamata, ciężko go pobili i pozostawili na pustyni. Odzyskawszy przytomność chłopak przypomni sobie o czarodziejskiej fujarce. Na jej dźwięk pojawia się kobra i doprowadza go do karawany kupca Karabaja. Azamat opowiada mu swą historię, lecz nieufny Karabaj po dotarciu do miasta każe Azamatowi zapłacić za uratowanie życia. Chłopak, nie mając pieniędzy, musi odpracować dług u kupca, w charakterze naganiacza.
W mieście trwają przygotowania do konnego turnieju młodzieńców. Piękna acz kapryśna córka kalifa Malika pragnie wziąć w nim udział, w męskim przebraniu. Wymusza na ojcu zgodę, pod warunkiem jednak, że nikt nie dowie się o jej uczestnictwie. Azamat również marzy, by wziąć udział w zawodach, ale Karabaj nie wyraża zgody na opuszczenie sklepu. Tymczasem do kramu przychodzi starzec, który każe zanieść Azamatowi zakupiony towar do swego domu. Okazuje się, że jest to sługa Chizyra, który czeka na Azamata w domu i wyczarowuje dla niego wspaniałego rumaka i strój jeździecki.
W trakcie zawodów jadąca w czołówce Malika spada z konia. Azamat pomaga nieznajomemu jeźdżcowi i rozpoznaje w nim swą ukochaną ze snów. Kalif wynagradza zwycięzcę, swą córkę, ale Malika przyjmując nagrodę wyjaśnia, że zawdzięcza ją Azamatowi, który uratował jej życie. Kalif zaprasza młodzieńca do swego pałacu.
Tymczasem wezyr udaje się do więzienia, w którym przebywa trzech rozbójników z bandy Czingiza, ograbiającej karawany. Obiecuje puścić ich wolno, pod warunkiem, że pomogą zgładzić kalifa.
Nocą kalif i wezyr udają się do miasta. W pewnym momencie napada na nich trzech rozbójników, ale znajdujący się w pobliżu Azamat uratuje im życie. Kalif prosi, by przyszedł on następnego dnia do jego pałacu po zasłużoną nagrodę, a wezyr wręcza mu sakiewkę z pieniędzmi. Po odejściu kalifa pojawiają się rozbójnicy wraz z sędzią, twierdząc, że to właśnie oni ochraniali wezyra a Azamat czyhał na ich życie. Sędzia nie wierzy im i ponownie nakazuje ich uwięzić a wraz z nimi Azamata. Karabaj chce wydobyć Azamata z więzienia, ale sędzia nie puszcza go, gdyż wezyr, który boi się konfrontacji z Azamatem, każe zamknąć go do skrzyni i zrzucić ze skały.
Następnego dnia kalif czeka na swego wybawcę, ale wezyr oświadcza mu, że to on właśnie był przywódcą rozbójników i został skazany, a świadkiem całego zajścia był Karabaj. Kalif wzywa sędziego i kupca do pałacu. Przestraszony wezyr wysyła rozbójników, którzy zabijają kupca i sędziego jako niewygodnych świadków, kalifowi zaś oświadcza, że obydwaj popełnili samobójstwo.
Szeherezada opowiada kalifowi dalszy ciąg losów Azamata. Wyjawia mu również intrygi, które wezyr przeciw niemu knuje. Rankiem morskie fale wyrzucają rozbitą skrzynię na brzeg przed pałacem kalifa, a po pałacowym ogrodzie przechadza się młodzieniec. Władca nakazuje sprowadzenie młodzieńca przed swe oblicze.
Do pałacu przybywa ojciec Azamata, który oślepł na wieść o skazaniu syna na śmierć. Kalif przyjmuje Muzaffata, pyta też wezyra o jego sakwę, która podarował Azamatowi. Gdy wezyr oświadcza, że złoto zabrali sędzia i Karabaj, kalif każe wprowadzić do komnaty Azamata, a wezyra oddaje w ręce kata. Muzaffat z radości, iż syn żyje, odzyskuje wzrok. Razem z synem opuszczają pałac i wracają do domu. W dniu swych urodzin Azamat mówi ojcu, że pragnie wrócić do Maliki. Zaczyna grać na fujarce i wtedy Malika pod postacią gołębicy przylatuje do niego... [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10. Cyrkowcy na Biegunie Północnym (Un Saltimbanc la Polul Nord - Акробат на Северном полюсе) Rumunia-ZSRR 1982 reż.: Elisabeta Bostan
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Elżbieta Włodarczyk
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Henryka Gniewkowska
kier. produkcji: Edward Kupsz
Cezar Marcelloni - Octavian Cotescu - Bogusław Sochnacki,
Fanny - Carmen Galin - Diana Stein,
młody Geo - Adrian Vilcu - Jacek Łuczak,
dorosły Geo - Ovidiu Moldovan - Jacek Pawlak,
Zozo, treserka - Violeta Andrei - Teresa Makarska,
dyrektor Sidoli - Dem Radulescu - Janusz Kubicki; ...
.

Rodzina cyrkowa: Cezar Marcelloni i jego dzieci, córka Fanny i syn Geo, związała swoje artystyczne życie z białym niedźwiedziem polarnym Framem. Fram (po norwesku: naprzód) jest główną atrakcją występów tria Marcellonich. W wyniku intryg dochodzi do konfliktu, Marcelloni z dziećmi i Framem opuszczają cyrk Sidoliego, postanawiając występować samodzielnie na arenach największych cyrków europejskich. Wyruszają w triumfalne tournee, oklaskiwani przez publiczność w Wiedniu i w Paryżu, zasypywani propozycjami kontraktów na dalsze występy.
Największym jednak marzeniem Marcelloniego jest występ w rodzinnym mieście, w Jassach, którym trio mogłoby ukoronować zagraniczne sukcesy. Niemiłym zaskoczeniem dla opiekunów i partnerów Frama staje się jego dziwne zachowanie. Pierwsze objawy zmęczenia i starzenia się dają znać o sobie akurat przed prestiżowym występem w Jassach.
Kłopoty Marcellonich nie kończą się, zawistny dyrektor Sidoli stara się za wszelką cenę nie dopuścić do występu, w końcu decyduje się porwać Frama w noc poprzedzającą przedstawienie. Wynajęci i opłaceni ludzie zjawiają się w Jassach, ładują klatkę z Framem na wóz i przemykają się z tym niecodziennym ładunkiem ulicami uśpionego miasta. Ryk Frama stawia na nogi mieszkańców dzielnicy, gdzie cyrk rozłożył swój namiot. W trakcie ucieczki Fram wydostaje się z klatki, do której chronią się jego porywacze.
Tymczasem trwają przygotowania do występu tria Marcellonich. Na arenie prezentują swoje umiejętności żonglerzy, clowni, ale wszyscy na widowni, w tym cała śmietanka towarzyska miasta, czekają na główną atrakcję wieczoru.
Geo pierwszy zauważa zniknięcie Frama. Mimo konsternacji i rozpaczy, trzeba wyjść na arenę... bez Frama. Przez kilka minut trio usiłuje zabawić publiczność i kiedy już trzeba schodzić ze wstydem z areny, głównym wejściem wtacza się Fram, ciągnąc za sobą wózek z klatką, w której zamknęli się przestraszeni porywacze. Przy aplauzie widowni rozpoczyna się oczekiwany występ. Cezar Marcelloni nie wytrzymuje emocjonalnego napięcia, w czasie występu na "bis" pada na arenę i umiera.
Po śmierci ojca, Fanny i Geo postanawiają występować nadal, zabierają Frama do Petersburga. Tam okazuje się, że z niedźwiedziem jest już coraz gorzej. Weterynarz wskazuje na przyczynę: jest nią tęsknota za krainą, gdzie się niedźwiedź urodził. Najlepszym lekarstwem na tę chorobę, która może w każdej chwili uśmiercić Frama, jest odesłanie go na Biegun Północny. Fanny i Geo nie mają innego wyjścia, rozstają się więc z Framem po siedmiu latach wspólnych występów.
W jakiś czas potem, wśród uczestników rumuńskiej wyprawy na Biegun Północny znajdują się Fanny i Geo. Mężczyzn, którzy wybrali się na polowanie, zaskakuje zamieć, Geo zostaje zasypany śniegiem. Z pułapki odkopuje go biały niedźwiedź - jest nim Fram. Starzy przyjaciele witają się serdecznie na oczach zdumionych uczestników wyprawy. Geo i Fram tańczą z radości w rytm walca, tak jak kiedyś na arenie. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11. Ulubieniec publiczności (Lubimiec publiki - Любимец публики) ZSRR 1985 reż.: Aleksandr Zguridi i Nana Kłdiaszwili
reż. dubb.: Urszula Sierosławska
dialogi: Stanisława Dziedziczak
dźwięk: Stanisław Uszyński
montaż: Anna Szatkowska
kier. produkcji: Anna Ziółkowska
Łopatin - A Romaszyn - Marian Kociniak,
Sierioża - K Golowko-Sierski - M. Duchowski,
dyrektor cyrku - A Masiulis - Edmund Fetting,
dyrektor cyrku w stolicy - M Zimin - Czesław Mroczek,
konferansjer - I Kaszyncew - Andrzej Tomecki,
doktor - G Kulikow - Gustaw Lutkiewicz , ...
.

"Ulubieniec publiczności" powstał na motywach opowiadania "Biały pudel". Jest to już druga adaptacja filmowa książki Aleksandra Kuprina, poprzednia gościła na naszych ekranach w 1957 roku.
Początek XX wieku. Do prowincjonalnego miasteczka przyjeżdża cyrk szapito. Każdego wieczoru widzowie z niecierpliwością oczekują spotkania z ulubieńcem publiczności - klownem Łopatinem i jego czworonożnym asystentem, białym pudlem Arto. Kilka lat temu Łopatin znalazł na ulicy zmarzniętego szczeniaka, który wyrósł na pięknego, mądrego psa oddanemu swemu wybawcy i jego siostrzeńcowi. Sierioża pomaga wujowi tresować Arta i marzy, by zostać cyrkowym artyst ą.
Klown pracuje z wielkim zapałem i oddaniem, ale zdaniem właściciela cyrku jest zbyt niezależny. Pewnego dnia odmawia zabawiania gości w domu generała gubernatora, a w trakcie występów opowiada śmiałe dowcipy o najwyższych urzędnikach państwowych. Z każdym dniem jego wypowiedzi są coraz bardziej zuchwałe i nie podobają się widzom z pierwszych rzędów. Natomiast oklaskuje je "jaskółka" Straciwszy cierpliwość właściciel stawia klowniowi warunek: albo w jego repertuarze będą tylko niewinne żarty, albo odejdzie z cyrku uprzednio zapłaciwszy odszkodowanie za niedotrzymanie umowy. Łopatin wybiera drugą ewentualność i zostaje bez pracy i środków do życia. Wraz z siostrzeńcem i psem wybiera się na Krym, do swej siostry. Pieniędzy nie starcza im nawet na dotarcie do Feodosiji. I wtedy postanawiają dawać występy w prywatnych domach, aby zarobić na dalszą podróż. Wstępują do willi noszącej obiecującą nazwę "Przyjaźń". Okazuje się, że jej prawdziwym "gospodarzem" jest rozpieszczony chłopczyk Trilli, a domownicy spełniają jego wszystkie kaprysy. Chłopiec nie chce jeść, kaprysi i ożywia się dopiero na widok pary aktorów, a zwłaszcza ich tresowanego psa, którego chce zatrzymać. Matka chłopca oferuje Łopatinowi znaczną sumę pieniędzy, a gdy nie wyrażają zgody, ucieka się do pogróżek. Kiedy i to nie odnosi skutku, artyści zostają wypędzeni z willi. Zmęczeni całodzienną drogą zasypiają wśród nadmorskich skał. Wysłany przez właścicieli willi dozorca podstępnie uprowadza ufnego psa. Rozpacz Łopatina i Sierioży po stracie Arta jest ogromna. Sytuację komplikuje fakt, że nie mogą złożyć zażalenia na policji, gdyż nie mają dokumentów. Wówczas Sierioża decyduje się na desperacki czyn. Nocą bez wiedzy wujka opuszcza dom noclegowy, w którym się zatrzymali i w czasie burzy udaje się do willi. Arto poczuwszy chłopca zaczyna szczekać. Budzi to dozorcę, który wybiega z domu i przez nieuwagę nie zamyka drzwi. W ogrodzie rozgrywa się dramatyczny pościg, ale chłopcu i psu udaje się uciec. Ku zaskoczeniu Łopatina, przemoczony Sierioża przyprowadza Arta.
Wkrótce do wędrowców uśmiecha się los. Kiedy świętując powrót Arta sami dla siebie występują na estradzie w parku, dostrzega ich dyrektor powstajacego cyrku i proponuje pracę. Spełnia się marzenie Sierioży. Wychodzi na arenę wraz z wujkiem i pudlem Arto. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12. Zamieniona królowa (Die Vertauschte Königin) NRD 1984 reż.: Dieter Scharfenburg
reż. dubb.: Urszula Sierosławska
dialogi: Halina Wodiczko
dźwięk: Alina Hojnacka
montaż: Anna Szatkowska
kier. produkcji: Anna Ziółkowska
królowa i kowalowa - Ursula Karusseit - Barbara Wrzesińska,
kowal - Kurt Böwe - Jan Tesarz,
marszałek dworu - Klaus Piontek - Damian Damięcki,
błazen Bartolomeo - Christian Steyer - Krzysztof Wakuliński,
Marie - Michèle Marian - Halina Chrobak,
kanonier Jörg - Andreas Pannach - Marek Robaczewski, ...
.

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami było kiedyś królestwo, w którym zamek i kuźnia leżały naprzeciwko siebie na odległość armatniego strzału, a pani na zamku i żona kowala były bardzo do siebie podobne. Codziennie rano, wraz z pierwszym pianiem koguta, kanonier zapalał lont, rozlegał się głośny wystrzał i kula ze świstem wpadała do sadzawki przed domem kowala. W ten sposób, z rozkazu okrutnej królowej, budzono poddanych do pracy. Władczyni również zrywała się wcześnie, zadręczając od rana służbę i dworzan. Pewnego ranka spodobały jej się piękne włosy pokojówki Marie, kazała więc przerażoną dziewczynę ostrzyc i z jej włosów zrobić treskę dla przystrojenia swej łysiejącej głowy. Jak zwykle glośno łajała muzykow i nauczyciela tańca, bezskutecznie usiłującego nauczyć niezgrabną panią podstawowych figur. Łaskawszym okiem spoglądała tylko na marszałka dworu, lizusa i pochlebcę, bezmyślnego wykonawcę jej rozkazów. Kiedy za błahe przewinienie skazała kanoniera Jörga na chłostę i śmierć, miara się przebrała. Nadworny błazen Bartolomeo, jedyny mądry człowiek na zamku, wzruszony nieszczęściem przyjaciela oraz zakochanej w nim ślicznej Marie, postanawia wykorzystać niezwykłe podobieństwo królowej i kowalowej.
W czasie snu królowa zostaje przeniesiona do małżeńskiego łoża kowala, a jego żona ze zdumieniem budzi się w królewskiej komnacie. Kowal, jak zwykle rano, domaga się od żony śniadania dla siebie i pomocnika, obrządzenia bydła ryczącego w oborze i pomocy przy kąpieli. Nie przejmuje się zapewnieniami, że jego dziwnie leniwa i nieudolna żona jest królową. Kiedy królowa ze złości wytłukła połowę naczyń w kuchni, kowal stracił cierpliwość i spuścił babie solidne lanie.
Tymczasem na zamku wszyscy nie mogą wyjść z podziwu, że pani od rana jest łaskawa i dobra. Władczyni oddaje Marie stroik zrobiony z jej własnych włosów, a widząc marszałka z łysą głową, którą ogolił chcąc przypodobać się królowej, zarządza, aby wszyscy łysi poddani chodzili w perukach. Natychmiast ułaskawia wybatożonego kanoniera i postanawia, że już nikt w jej państwie nie otrzyma kary chłosty.
Bartolomeo w końcu wyjawia królowej całą prawdę - dla dobra wszystkich godzi się ona grać przez jeden dzień narzuconą rolę krolowej. Zaprasza dworzan i całą służbę na ucztę i tańce. Nareszcie na zamkowych pokojach słychać śmiech. Tylko marszałek dworu, widząc, że zwykłe pochlebstwa nie znajdują uznania, nie umie się zachować. Zachęcony przez błazna, który od dawna chciał się na nim odegrać, odważa się wystąpić z oświadczynami i naraża się na kpiny królowej.
Prawowita krolowa, ubrana w codzienną suknię kowalowej, dostaje się na zamek i widzi inną kobietę przystrojoną w jej bogaty strój. Za wtargniecie do zamku i podawanie się za krolową zostaje skazana na śmierć i wtrącona do lochu. Uwalnia ją kowal, który rozciągnął wiezienne kraty i zabrał kobietę do domu.
Rano królowa budzi się w swoim wspaniałym łożu i wspominając nocne koszmary zastanawia się, czy napewno był to tylko sen. [FSP]
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13. Dziś nie stawia się stopni (Utro biez otmietok - Утро без отметок) ZSRR 1983 reż.: Władimir Martynow
reż. dubb.: Grzegorz Sielski
dialogi: Elżbieta Włodarczyk
dźwięk: Anatol Łapuchowski
montaż: Ewa Rajczak
kier. produkcji: Edward Kupsz
Gleb - Kiriłł Gołowko - Jacek Garlicki,
Natasza - Masza Wartikowa - Magda Moskwa,
Kośka - Pasza Gajduczenko - M. Jałocha,
Lenik - Alosza Tjurnikow - T. Woźniak,
Anton - Wania Suchorukow - Maria Matusiak,
Ludmiła Iwanowna - Marina Jakowlewa - Ewa Sonnenburg, ...
.

"...Bohaterem filmu jest 6-letni przedszkolak, marzący o pójściu do szkoły, który decyduje się na zuchwały krok: swój ulubiony scyzoryk daje choremu pierwszoklasiście w zamian za pożyczenie szkolnego mundurka i teczki, a w szkole podszywa się pod jego nazwisko. To posunięcie stanowiące punkt wyjścia intrygi, prowadzi do wielu zabawnych nieporozumień, w których biorą udział dorośli, m.in. mamy obu chłopców, nauczycielka i szkolny lekarz..."
6-letni Gleb marzy o pójściu do szkoły, ale jeszcze cały rok musi spędzić w przedszkolu. Wieczorem, gdy rodzice ogladają w telewizji kolejny odcinek sensacyjnego serialu, obmyśla swój plan. Przestawia o godzinę naprzód budzik w pokoju rodziców, przynosi do swego pokoju cytrynę i ulubiony scyzoryk. Rano rodzice spiesząc się do pracy wysyłają Gleba samego do przedszkola. Chłopiec wraca do domu, a następnie udaje się do Kośki, który ma pójśc po raz pierwszy do szkoły, ale choruje na anginę. Gleb wręcza babci Kośki cytrynę informując, że właśnie przywieźli te owoce do sklepu. Po wyjściu babci Gleb daje Kośce na zawsze scyzoryk w zamian za pożyczenie szkolnego mundurka i teczki.
Uradowany chłopiec przebiera się w domu, zabiera kwiaty z wazonu i z koleżanką z bloku, Nataszą, udają się na rozpoczęcie roku szkolnego. Gleb siada z Nataszą w jednej ławce. Młodziutka wychowawczyni, która po raz pierwszy prowadzi zajęcia w szkole, przedstawia się dzieciom i sprawdza listę obecności. Gleb podszywa się pod nazwisko Kośki. W czasie lekcji chłopiec zachowuje się dziwnie, a jego podchwytliwe pytania wprawiają nauczycielkę w zakłopotanie. Nagle wchodzi uczeń ze starszej klasy z wiadomością, że dzwoniła matka chorego Kośki Korolkowa. Nauczycielka odprowadza Gleba do lekarza, sama zaś telefonuje do matki Kośki z prośbą, by przyjechała po syna. Tymczasem lekarz, po przebadaniu chłopca i rozmowie z nim, stwierdza powikłania poanginowe. Telefonicznie prosi matkę Gleba o przyjazd, gdyż stwierdza u chłopca osłabienie pamięci na skutek przebytej choroby, zaś jego samego odsyła do klasy. Matka Gleba, nie zawiadamiając nikogo w pracy, wychodzi do szkoły. Zaniepokojeni nagłym zniknięciem pracownicy dyrektor i strażnik zawiadamiają milicję. Na jej poszukiwanie udaje się młody krewny porucznika milicji wraz z tresowanym psem.
Do szkoły przychodzi matka Kośki, przed którą Gleb z pomoca Nataszy chowa się w bibliotece. Jeden z chłopców zdradza nauczycielce miejsce ukrycia Gleba. Matka Gleba zjawia się u lekarza, który relacjonuje jej rozmowę z chłopcem.Stwierdza też, że odpowiedzi Gleba dotyczące danych jego rodziców są niezgodne z jego kartą.
Nauczycielka przyprowadza Gleba do matki Kośki, która widząc, że to nie jej syn, mdleje i zostaje przeniesiona do gabinetu lekarskiego. Lekarz nie panując już nad sytuacją prosi, by matka Gleba zrobiła zastrzyk uspokajający matce Kośki, z następnie jemu.
W szkole trwają przygotowania do zawodów sportowych. Gleb startuje w biegu zastępując nieobecnego chłopca, ale nagle zbacza z trasy, bierze mundurek i teczkę i ucieka przez ogrodzenie. Tymczasem do szkoły przychodzi babcia Kośki i uspokaja swą córkę zapewniając, że Kośka leży w łóżku w domu. Gleb przeprasza za wybryk swoją mamę.
W parku Gleb spotyka się z Nataszą, która obiecuje, że zrobi wszystko, by zostawili ją na drugi rok w tej samej klasie... [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
14. Król Drozdobrody (Král' Drozdia brada) CSRS-RFN 1984 reż. Miloslav Luther
reż. dubb.: Czesław Staszewski
dialogi: Krystyna Kotecka
dźwięk: E. Domak
montaż: Ewa Rajczak
kier. produkcji: Bożena Dębowska
Anna - Adriana Tarábková - Ewa Sonnenburg,
Michał - Lukáš Vaculík - Marek Lipski,
królowa - Maria Schell - Barbara Dzido-Lelińska,
król Matús - Gerhard Olschewski - Bogusław Sochnacki,
aktorka - Zita Furková - Zofia Tomaszewska, ...
.

"... Najkrócej można by określić film Luthera jako opowieść o pięknej, ale zbyt dumnej księżniczce, której mądry król udziela lekcji życia. Odrzucony jako kandydat na jej męża, zostaje nim w przebraniu żebraka. Księżniczka, podobna wielu współczesnym jedynaczkom, dopiero dzięki żebrakowi poznaje trud, ale i smak życia, pracy, uczy się serdecznej troski o drugiego człowieka. Młody król osiąga cel wychowawczy przy pomocy gry prowadzonej z wędrowną grupą aktorską..."
Na dworze młodego króla Michała wędrowni aktorzy przedstawiają sztukę o kapryśnej i dumnej królewnie, odrzucającej z drwinami wszystkich zalotników. Gorsza od niej jest tylko podobno księżniczka Anna, córka króla Matúsa z sąsiedniego królestwa. Michał, któremu królowa-matka przypomina, że czas już się ożenić, postanawia sam przekonać się, jaka jest Anna.
Następnego dnia Michał wyrusza w drogę razem z trupą aktorską. Zanim jednak stawi się przed królem Matúsem i jego córką, zakrada się o świcie przed okno sypialni dziewczyny. Jest urzeczony urodą i wdziękiem księżniczki, postanawia prosić ją o rękę. Anna dostrzegła jednak intruza z przyklejoną bródką, rozpoznaje go więc w królu Michale i okrutnie wyśmiewa, nazywając Drozdobrodym. Wolałaby być żebraczką, niż go poślubić. Zagniewany ojciec księżniczki, który spełniał dotychczas jej wszystkie życzenia, postanawia spełnić i to. Ubrana w ślubną szatę, w klejnotach, dumna Anna zostaje poślubiona pierwszemu żebrakowi, który rankiem przekracza most przy bramie zamkowej.
Anna z żebrakiem o zasłoniętej kapturem twarzy zostają przewiezieni na drugi brzeg rzeki, do królestwa Michała. Przewoźnik domaga się zapłaty: "Dotychczas tylko dostawałaś, teraz musisz także dawać" - i Anna oddaje część klejnotów. Żebrak prowadzi żonę do na wpół rozwalonej chaty, która odtąd będzie ich domem. Sam idzie żebrać, a Annie proponuje przygotowanie posiłku. Gdy wraca, Anna czeka głodna. Mąż przyrządza jedzenie, ale księżniczka musi za nie zapłacić. I tak płaci za każdą usługę, dopóki nie wyczerpią się wszystkie klejnoty. Pewnego dnia przybywa królewski rządca z surowym nakazem pracy: "My żebractwa nie tolerujemy". Anna chce wrócić do ojca, ale przewoźnik odmawia przeprawy. Nikt nie chce wierzyć w jej królewskie pochodzenie, tym bardziej że chodzi teraz w łachmanach.
Żebrak lepi garnki na sprzedaż. Anna zaciekawiona nie znaną jej pracą, zaczyna mu pomagać, uczy się gotować, sprząta, pierze, nosi wodę z rzeki. Gdy zaczyna przyzwyczajać się do nowej sytuacji, ponownie przybywa rządca, zabiera za długi ubogi dobytek i grozi żebrakowi więzieniem. Zastępując chorego męża, Anna wybiera się z garnkami na targ, ale naczynia tłuką się. Żebrak zostaje zabrany do więzienia, Anna zaczyna pracować w królewskiej kuchni, skąd wynosi resztki jedzenia. Pewnego dnia dostaje polecenie zaniesienia posiłku królowi Michałowi. Korzystając z okazji, prosi go o uwolnienie męża, który jest ciężko chory. Król obiecuje spełnić jej prośbę. W więziennej celi jednak Anna nie zastaje już żebraka - widzi przed sobą Michała; ten przyznaje się do gry, którą prowadził przy pomocy wędrownych aktorów. Anna, oburzona, mówi: "Ja poczekam na żebraka. On mnie nauczył oddychać, stać na ziemi, dzięki niemu wiem, kim jestem". Zawstydzony król udaje się do chaty żebraka, na powrót wkłada jego strój. Dopiero wtedy Anna zgadza się zostać z nim jako jego żona. [FSP]
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CD poniżej
________________________________________________________________________________________________