1. 12 gniewnych ludzi (12 Angry Men) - USA 1957 reż. Sidney Lumet
reż. dubb.: Zofia Dybowska-Aleksandrowicz wersja z 1973 r, uzupełniona w 1989
dialogi - Włodzimierz Kozłowski
dźwięk - Zdzisław Siwecki / Jerzy Januszewski
montaż - Anna Szadkowska /Jolanta Nowaczewska
kier. prod. - Mieczysława Kucharska
Ławnik nr.1 - Martin Balsam - Roman Wilhelmi
Ławnik nr.2 - John Fiedler - Mieczysław Gajda
Ławnik nr.3 - Lee J. Cobb - Mariusz Dmochowski
Ławnik nr.4 - E.G. Marshall - Zdzisław Tobiasz
Ławnik nr.5 - Jack Klugman - Zenon Dondajewski
Ławnik nr.6 - Edward Binns - Marian Rułka
Ławnik nr.7 - Jack Warden - Jerzy Tkaczyk
Ławnik nr.8 - Henry Fonda - Edmund Fetting
Ławnik nr.9 - Joseph Sweeney - Szczepan Baczyński
Ławnik nr.10 - Ed Begley - Leon Pietraszkiewicz/Wiesław Machowski
Ławnik nr.11 - George Voskovec - Zygmunt Listkiewicz
Ławnik nr.12 - Robert Webber - Jerzy Molga
UWAGA! Film był dwukrotnie dubbingowany: w roku 1959 do kin (reżyseria dubbingu Seweryn Nowicki) i w roku 1973 na potrzeby TVP w reżyserii Zofii Dybowskiej-Aleksandrowicz. Omówienie tych dubbingów, łącznie z obsadą do obu wersji dubbingowych znajduje się w omówieniu roku 1959 naszej historii dubbingu. Tam też znajduje się duży wywiad z Zofią Dybowską-Aleksandrowicz.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
DUBBING ROKU [dubbing kinowy]
2. Hełm Aleksandra Macedońskiego (Dżentlmieny udaczi = Джентльмены удачи) - ZSRR 1971 reż. Aleksandr Sieryj
reż. dubb.: Romuald Drobaczyński
Troszkin i "Docent" - Jewgienij Leonow - Ryszard Dembiński
"Chmyr" - Georgij Wicin - Włodzimierz Skoczylas
"Kosy" - Sawielij Kramarow - Janusz Kubicki
"Ali-Baba" - Radner Muratow - Janusz Krawczyk
prof. Malcew - Erast Garin - Zygmunt Zintel
st. lejt. Sławin - Oleg Widow - Zbigniew Bielski
gość hotelowy - Anatolij Papanow - Jerzy Przybylski, ...
"Radziecka komedia kryminalna ze znakomitym Jewgienijem Leonowem w głównej roli,rozgrywa się na pustyni środkowo-azjatyckiej, gdzie pracuje ekspedycja archeologiczna. Mały złodziejaszek kradnie złoty hełm, należący prawdopodobnie do Aleksandra Macedońskiego; dzięki przebiegłości profesora-archeologa zabytek wraca do muzeum..." [MF]
"...Barwna komedia o poszukiwaniach skradzionego hełmu Aleksandra Macedońskiego - cennego odkrycia radzieckich archeologów. Milicja aresztuje wprawdzie złodziei, ale nikt nie potrafi wydobyć od nich informacji, gdzie ukryli cenny przedmiot. Do akcji włącza się kierownik jednego z moskiewskich przedszkoli, łudząco podobny do szefa złodziejskiej szajki. Dzięki niemu hełm powędruje do muzeum, a dwaj złodzieje otrzymają szansę rozpoczęcia uczciwego życia..." [F]
Ekipa archeologów odkopuje na pustyni zloty hełm Aleksandra Macedońskiego. Cenny przedmiot pada łupem złodziei: "Kosego", "Chmyra" i najgroźniejszego z nich, bandyty o przezwisku "Docent". Wkrótce wszyscy trzej są już za kratkami, ale żaden z nich nie zdradza miejsca ukrycia hełmu. Wykorzystując niezwykłe podobieństwo kierownika jednego z moskiewskich przedszkoli, Troszkina, do bandyty "Docenta" - milicja prosi go o podjęcie niezwykłej misji. Po odpowiedniej charakteryzacji i wyuczeniu się złodziejskiego słownictwa fałszywy "Docent" trafia do celi "Kosego" i "Chmyra", by wyciągnąć od nich tajemnicę hełmu. Udaje mu się zdobyć zaufanie przestępców, ale "Kosy" ani "Chmyr" nie wiedzą gdzie podział się przedmiot ich kradzieży. Po sfingowanej ucieczce z więzienia wszyscy trzej ruszają więc tropem przestępczych kontaktów szajki. Troszkin - wierny swej pasji pedagogicznej - tak steruje myślami podopiecznych, że ci postanawiają wrócić do uczciwego życia, oddając w ręce milicji "bezwzględnego "Docenta"". Wiążą Troszkina w swej tymczasowej kwaterze, sami zaś udają się nad rzeczkę, dokąd doprowadził ich trop hełmu. Tu pojawi się wszakże zbiegły z więzienia prawdziwy "Docent", a także "Docent" fałszywy. I - oczywiście - milicja: hełm powędruje do muzeum, "Docent" do więzienia, Troszkin w pełni chwały wróci do swego przedszkola, a "Kosy" i "Chmyr" otrzymają szansę rozpoczęcia życia na nowo... (FSP)
----------------------------------------------------------------------------
3. Dziewczyna na miotle (Dívka na koštěti) - CSRS 1972 reż. Václav Vorlíček
reż. dubb.: Romuald Drobaczyński
Saxana - Petra Černocká - Barbara Marszałek
Honza Bláha - Jan Hrušínský - Jerzy Braszka
Miky Rousek - Jan Kraus - Marek Niemierowski
Bláha - Jaromír Spal - Sławomir Misiurewicz
Woźny, emerytowany wampir - Vladimír Menšík - Ryszard Dembiński
Nauczycielka czarownic - Ludmila Píchová - Lena Wilczyńska
Vondrácková - Stella Zázvorková - Maria Białobrzeska
Bláhová - Míla Myslíková - Wiesława Grochowska, ...
Bajka dla młodzieży; młodziutka czarownica ucieka w świat, między ludzi, gdzie ma okazję spowodować wiele zamieszania, ale i poznać smak uczucia, które ją uczłowieczy. [F]
Saxana jest najgorszą uczennicą w szkole czarownic. Nauczyciele nie mogąc sobie z nią poradzić, skazują ją na siedzenie po lekcjach "w kozie" przez ... trzysta lat. Odsiadujący z nią karę stary woźny, emerytowany upiór, opowiada jej o świecie ludzi, w którym kiedyś przebywał. Ludziom, według niego, brak piątej klepki, co więcej - w ich szkołach nie uczy się czarów. Pokazuje Saxanie księgę zaklęć magicznych, w której znajduje się tajna formuła pozwalająca przenieść się z zaświatów na Ziemię. Wykorzystując nieuwagę woźnego, Saxana zaznajamia się z formułą, zamienia się w sowę i leci na ziemię. W ślad za nią dyrektor szkoły czarownic wysyła starego upiora: ma pilnować, aby Saxana nie wypiła wywaru z babiego ucha, który pozwoliłby jej zostać na zawsze wśród ludzi.
Saxanę - sowę dyrektor ogrodu zoologicznego ofiarowuje na urodziny swemu synowi Honzie. Po kolejnych wcieleniach w krowę i w kurę, Saxana powraca do postaci dziewczyny i razem z Honzą zaczyna chodzić do szkoły, gdzie spotyka śledzącego ją upiora.
Honza nie potrafi zdobyć dla Saxany babiego ucha. Dziewczyna zwraca się więc do paczki szkolnych urwisów, którzy w zamian za czarodziejskie usługi (Saxana zdobywa dla nich dziennik ocen, zamienia nauczycieli w króliki) obiecują jej dostarczyć upragnione ucho. Nie dotrzymują jednak słowa, co więcej wiążą Saxanę i zamykają w komórce. Ale dziewczyna posiada przecież czarodziejską moc ... Siejąc zamieszanie i trwogę ucieka na miotle do swego przyjaciela Honzy, a niegodziwym chłopakom przyprawia ośle uszy. Niestety, zapomniała magicznych zaklęć i nie może odczarować zamienionych w króliki nauczycieli. Wraz z Honzą udaje się do podziemnego królestwa czarów, zdobywa magiczną księgę i z jej pomocą naprawia wyrządzone szkody. W lekarstwie dyrektora, którego używał przeciwko astmie, znajduje w ostatniej chwili upragnione zielę zwane babim uchem, dzięki któremu wraz z woźnym - upiorem może zostać na Ziemi. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
4. Tajemnica Aleksandra Dumasa (Tajemství velikého vypravěče) - CSRS 1971 reż. Karel Kachyňa
reż. dubb.: Maria Olejniczak
Aleksander Dumas ojciec - Martin Štěpánek - Witold Dębicki i Tadeusz Bartosik
Aleksander Dumas syn - Petr Štěpánek - Tadeusz Wieczorek
baron Taylor - Otakar Brousek - Jerzy Molga
Katarzyna Labay - Jana Hlaváčová - Daniela Makulska
panna Mars - Slávka Budínová - Irena Kownas
Ida Ferrier - Milena Dvorská - Teresa Olenderczyk
Victor Hugo - Petr Kostka - Andrzej Żarnecki
Karol Nodiére - Vladimír Šmeral - Arkadiusz Bazak, ...
Aleksander Dumas ojciec (1802-1870), mistrz powieści "płaszcza i szpady", autor "Hrabiego Monte Christo","Trzech muszkieterów" i "Naszyjnika królowej", wiódł życie nie mniej bujne niż jego bohaterowie. Opierając się na przekazach historycznych i powieści Andre Maurois "Trzej panowie Dumas", scenarzysta Jaroslav Dietl i reżyser Karel Kachyňa ukazali dzieje pisarza od skromnych początków dwudziestoletniego młodzieńca w kancelarii księcia Orleanu. [F]
W 1823 roku dwudziestoletni Aleksander Dumas, syn generała z czasów rewolucji, przyjeżdża do Paryża. Dzięki pomocy generała Foy zaczyna pracować jako skromny urzędnik w kancelarii księcia Orleańskiego. Przystojny, pełen fantazji i temperamentu, marzy o sławie, uwielbia teatr i myśli o napisaniu sztuki dla Komedii Francuskiej. Stary księgarz Lassagne podsuwa mu książkę o miłosnych przygodach królowej szwedzkiej Krystyny. Dumas podchwytuje temat: pisze sztukę, która zyskuje uznanie, ale nie zostaje wystawiona, ponieważ nie podoba się gwieździe teatru, pannie Mars. Następna sztuka - "Henryk III i jego dwór", przynosi mu upragnioną sławę, na premierze jest obecny sam książę Orleański. Szczęśliwy autor ma coraz mniej czasu dla młodziutkiej szwaczki Katarzyny Labay, która mu urodziła syna.
Dumas odnosi coraz większe sukcesy na scenie i w miłosnych podbojach. Podczas ślubu z aktorką Idą Ferrer pojawia się nagle jego syn Aleksander; jest już dorosły, zaczyna domagać się swych praw. Ojciec zabiera syna do własnego domu, wtajemnicza w sztukę życia i sztukę pisania. Jedynym powodem nieporozumień jest Ida. Małżonka opuszcza wreszcie pisarza odchodząc do włoskiego hrabiego; dzień ten jest dla obu Dumasów dniem wyzwolenia. Młody Aleksander zaczyna również pisać, stając się jednym z licznych współpracowników ojca, który w niebywałym tempie wydaje coraz to nowe powieści historyczne. Sporo kłopotów przysparza pisarzowi proces przeciwko historykowi Mirecourtowi, który twierdzi, że Dumas wykorzystuje współpracowników firmując wszystkie książki swoim nazwiskiem. Adwokat Mirecourta usiłuje postawić przeciwko Dumasowi jego przyjaciela Victora Hugo, ten jednak wygłasza płomienną mowę na cześć talentu pisarza i Dumas proces wygrywa. Wydanie "Hrabiego Monte Christo" przynosi pisarzowi sukces również finansowy, co pozwala mu na wybudowanie kosztownego pałacu pod Paryżem. Dożywa sławnej premiery sztuki swego syna "Dama kameliowa" i w 1870 roku umiera, otoczony bohaterami romantycznego świata, który stworzyła jego fantazja. (FSP)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
5. Najlepsze lata w życiu mężczyzny (A Legszebb férfikor) - Węg. 1971 reż. Sándor Simó
reż. dubb.: Zofia Dybowska-Aleksandrowicz
Tamás - Zoltán Latinovits - Marian Kociniak
jego była żona, Mari - Mária Ronyecz - Irena Laskowska
Eszter - Éva Tímár - Anna Seniuk
Valkó - István Bujtor - Maciej Rayzacher, ...
Koncepcją przypominający nieco sztukę i film "Mały światek Sammy Lee" współczesny film obyczajowy, którego bohater-czterdziestoparoletni dziennikarz - usiłuje w ciągu jednej doby zdobyć pieniądze na wynajęcie mieszkania; w tle migawkowa panorama współczesnego Budapesztu i jego mieszkańców. [F]
40-letni Tamás jest redaktorem gazety zakładowej. Od czasu, gdy pracował w gazecie centralnej wiele zmieniło się również w jego życiu prywatnym; rozszedł się z żoną, mieszka w małym sublokatorskim pokoju i chciałby ponownie się ożenić. Poznajemy go w dniu, kiedy ma okazję wynajęcia mieszkania na 2 lata, musi jednak w ciągu kilku godzin wpłacić właścicielowi 28 tys. forintów. Nie ma takiej sumy; usiłuje ją pożyczyć od przyjaciół.
W zakładzie pracy Tamása zachodzą ważne zmiany. Dyrektor odchodzi na emeryturę; jego zastępcą zostaje główny technolog, natomiast miejsce technologa ma zająć przyjaciel Tamása, inż. Valkó. Jest to młody, zdolny fachowiec, który zamierza unowocześnić zakład. Plany modernizacji opracował wspólnie z Tamásem i będzie potrzebował jego pomocy przy ich realizacji. Tymczasem Tamás całą energię poświęca na zdobycie potrzebnych pieniędzy; wyczerpał już wszystkie możliwości, jest załamany. Spotkanie z Eszter - dziewczyną, którą chce poślubić, dodaje mu odwagi. Gdy ze zdwojoną energią zabiega o pożyczkę - w fabryce odbywa się wieczór pożegnalny na cześć emerytowanego dyrektora. Ma on nieoczekiwany przebieg: za kulisami dochodzi do kompromisów, Valkó zostaje tylko zastępcą naczelnego inżyniera.
Tamás w ostatniej chwili zdobywa pieniądze, wynajmuje mieszkanie, ale Eszter nie jest pewna czy będzie je z nim dzieliła ... (FSP)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
6. Kajtek i nowy braciszek (Hahó, a tenger!) - Węg. 1972 reż. György Palásthy
reż. dubb.: Mirosław Bartoszek
Kajtek - Krisztián Kovács -Jarek Ojrzyński
ojciec - Lajos Balázsovits - Andrzej Herder
matka - Anna Muszte - Barbara Marszałek
nauczycielka - Ila Schütz - Janina Borońska, ...
Kolejny film z serii przygód małego Kajtka, którego gra "cudowne dziecko" filmu węgierskiego, 6-letni Krisztián Kovács; tym razem Kajtek oczekuje w napięciu na powiększenie rodziny, do czego nie bardzo rodzice potrafią go przygotować. [F]
Kajtek ma sześć lat i chodzi do I klasy. W domu jest uważany za pełnoprawnego członka rodziny, uczestniczy we wszystkich ważnych wydarzeniach, a najbardziej lubi wspólne z ojcem majsterkowanie. Rodzice nie zawiadomią jednak chłopca o oczekiwanym braciszku. Zrobi to w końcu jego mała przyjaciółka Ewa, ale Kajtek poczuje wielki żal do rodziców, że ukrywali przed nim tak ważną wiadomość. Zwierza się ze swoich zmartwień ulubionemu niedźwiadkowi Teddy. Następnego dnia zabiera go do szkoły, ale nauczycielka konfiskuje niedźwiadka. Zmartwiony Kajtek ucieka w świat bajek - szuka samotności nad morzem. Kiedy powraca do rzeczywistości, wielkie kłopoty pomału znikają: nauczycielka oddaje mu niedźwiadka, a Ewa obiecuje udać się wraz z nim w następną podróż nad morze. Kajtek zaczyna się nawet cieszyć z narodzin braciszka, któremu chce oddać swoje imię. (FSP)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
7. Grubasek (Metráček) - CSRS 1971 reż. Josef Pinkava
reż. dubb.: Jerzy Twardowski
Jitka - Markéta Světlíková - Barbara Burska
jej matka - Míla Myslíková - Helena Dąbrowska
jej ojciec - Lubomír Lipský st - Jerzy Radwan
ciotka Jitki - Helena Růžičková - Irena Kownas
nauczyciel gimnastyki - , Ladislav Mrkvička - Tomasz Zaliwski
Břěta, brat Jitki - Jaromír Hanzlík - Witold Dębicki, ...,
"Oto Jitka kompromituje się na lekcji gimnastyki, zmuszona przez nauczyciela do wykonywania ćwiczeń przekraczających jej możliwości. Urażona zamyka się w szopie, aby dokonać aktu okrutnej zemsty: rysuje na ścianie portret "prześladowcy" i bije weń piłka jak w tarczę. Przypadkiem wyrobiona w ten sposób celność i siła uderzenia pozwoli odkryć... talent sportowy dziewczyny. Widzimy jak zaczyna się zmieniać jej stosunek do świata, nie ucieka już i nie chowa się po kątach, ruchy jej nabierają pewności. Jitka w tańcu, mierząca sukienki, z nową fryzura, pragnąca się podobać chłopcu - zabawna i wzruszająca, staje się z ofiary kompleksu dziewczyną jak wszystkie inne w jej wieku..." [MF]
Największym zmartwieniem piętnastoletniej Jitki jest jej nadmierna tusza. Niezdarność Jitki na lekcjach gimnastyki wywołuje wesołość kolegów. Chłopiec, który jej się podoba, woli jej koleżankę Ninę. Przyjaźni się z nią tylko Liszak, najgorszy uczeń w klasie, samotny i nieszczęśliwy ponieważ ojciec go nie kocha i często bije. Liszak wrzuca do wody butelki z listami w nadziei, że ktoś ją znajdzie i zainteresuje się jego losem. Jitka wyładowuje swą złość bombardując, piłką namalowany na ścianie wizerunek nauczyciela gimnastyki Bohuszka. Ów przypadkowy trening sprawia, że Jitka ujawnia niespodziewany talent w grze w dwa ognie. Dostaje się nawet do reprezentacji szkoły i wyjeżdża na zawody do sąsiedniego miasta. Dzięki niej drużyna odnosi zwycięstwo, a ona sama poznaje chłopaka, Honzę, który namawia ją aby zaczęła ćwiczyć rzut kulą. Honza wprawdzie pierwszy nazwał Jitkę "Grubaskiem", ale dziewczyna mimo tuszy podoba mu się. Jitka jeździ na treningi do klubu sportowego, w którym Honza odnosi coraz większe sukcesy. Odzyskuje również wiarę w siebie, ma coraz więcej przyjaciół.
Pewnego dnia Honza, widząc Jitkę z innym chłopakiem zrywa znajomość. Obydwoje zaczynają teraz mieć coraz gorsze sportowe wyniki aż do momentu, kiedy nieporozumienie się wyjaśnia. Kiedy Jitka wybierze się na następne zawody, w autobusie będzie na nią czekało wolne miejsce obok Honzy. (FSP)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
8. Posag księżniczki Ralu (Zestrea domnitei Ralu) - Rumunia 1970 reż. Dinu Cocea
reż. dubb.: Izabela Falewicz
Angel - Florin Piersic - Tadeusz Wieczorek
Anica - Marga Barbu - Lidia Korsakówna
księżniczka Ralu - Aimée Iacobescu - Jolanta Zykun
Isnauli - Constantin Codrescu - Jerzy Kamas
jego żona Caliopi - Ioana Cimoirtan - Jolanta Wołłejko
Mamulos - Colea Răutu - Józef Fryźlewicz
Parpanghel - Jean Constantin - Ryszard Markowski
były pop - Toma Caragiu - Adam Mularczyk
książę Nikos Caragea - Nucu Paunescu - Mieczysław Pawlikowski
obłąkany bojar Dudescu - Florin Scărlătescu - Tadeusz Bartosik
Duduveica - Constantin Gurita - Marian Friedman
Zbliżamy się do końca przygód hajduków: jest to piąta i przedostatnia część serialu.Dzielny kapitan Angel jest w więzieniu. Oddział hajduków rozproszył się, a piękna Anica znalazła się na hospodarskim dworze, jako dama w świcie księżniczki Ralu. Książę Caragea chce wysłać córkę do Wiednia po klejnoty, które opłaca zagrabionymi bogactwami, ale zdradza go podstępny Isnuli. Donosi o planach księcia wezyrowi, aby w nagrodę otrzymać tron...Tu jednak włączą się do akcji hajducy. [F]
Podczas pobytu Angela w więzieniu oddział rozproszył się; hajducy wrócili do spokojnego życia, Anica bawi na dworze księcia Caragea jako dama dworu księżniczki Ralu. Książę zamierza wysłać córkę do Wiednia pod opieką swego zaufanego dworzanina Ianuli, by zakupić wielkiej wartości klejnoty na lokatę zagrabionych bogactw, których nie oddał sułtanowi w Stambule. Ianuli opanowany żądzą władzy zdradza jednak swego pana i kuzyna: wysyła do Stambułu swą młoda żonę Caliopi z listem, w którym donosi Wezyrowi o złodziejstwach księcia; liczy, że wystarczy potem zagrozić ujawnieniem kradzieży, by książę uciekł, a opróżniony tron wpadł w ręce Ianuliego. Dzięki pomocy Anicy i hajduków Angel odzyskuje wolność, organizuje na nowo oddział i zamiast ścigać do Wiednia Ralu eskortowaną przez silny oddział, dopędza karetę Caliopi i czyni z niej zakładniczkę: Ianuli zostaje powiadomiony, że odzyska żonę jeśli odda Angelowi klejnoty, ukradzione Ralu. Ale na skutek zdrady jednego z hajduków na trop porwanej Caliopi wpada zaciekły wróg Angela i jego kompanii - Mamulos, dowódca książęcej gwardii. Angel, który odnalazł osobiście Ianuliego w Wiedniu i wraz z nim wraca do Bukaresztu, zostaje w drodze schwytany przez Mamulosa, nie na długo oczywiście. Klejnoty przechodzą z rąk do rąk i w końcu, kiedy Angel dogania uciekających przed Turkami księcia i Ralu, skarb wpada w ręce hajduków... (FSP)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
9. Człowiek stamtąd (Czełowiek s drugoj storony = Человек с другой стороны / Mannen fra andra sidan) - ZSRR-Szwecja 1972 reż. Jurij Jegorow
reż. dubb.: Maria Olejniczak
Krymow - Wiaczesław Tichonow - Stanisław Zaczyk
Britt Stagnelius - Bibi Andersson - Alicja Wyszyńska
Christian Holm - Patrick Wymark - Mieczysław Pawlikowski
Izwolski - Walentin Gaft - Emilian Kamiński
Michaił Zabotin - Igor Jasułowicz - Tadeusz Wieczorek
Rok 1920. Na polecenie Lenina do Szwecji wyjeżdża radziecki dyplomata Wiktor Krymow. Ma doprowadzić do transakcji zakupu 1000 szwedzkich parowozów. Rząd radziecki dysponuje w Szwecji sumą, potrzebną na opłacenie części zamówienia; pieniędzmi opiekuje się emigrant Zabotin. Musi on je ukrywać zarówno przed administracją szwedzką, konfiskującą mienie radzieckie, jak i przed białą emigracją rosyjską, przypisującą sobie prawa jedynego reprezentanta narodu. Szpiedzy z ośrodka emigracyjnego, kierowanego przez dawnego przyjaciela Krymowa - Izwolskiego, śledzą każdy krok przybysza. Krymow przejmuje jednak pieniądze dzięki bezinteresownej pomocy młodej Szwedki Britt. Uczucie, które połączy Britt i Krymowa, okaże się trwałe, mimo różnic dzielących pannę z dobrego domu i twardego, przejętego swą trudną misją rewolucjonistę. Produkcja parowozów rusza wbrew intrygom, groźbom i aktom sabotażu, inspirowanym przez emigracyjny ośrodek. Za parowozy rząd radziecki płaci złotem. Próba przejęcia złota przez kontrrewolucjonistów nie udaje się. Nadchodzi dzień, na który od dawna czeka młoda republika: pierwsze parowozy ruszają przez Finlandię w stronę rosyjskiej granicy. Tuz przed granicą na transport napadają biali: postrzelony śmiertelnie przez Izwolskiego Krymow nie doczeka radosnego momentu powitania... (FSP)
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
10. Ponieważ się kochają (Pentru că se iubesc) - Rumunia 1971 reż. Mihai Jacob
reż. dubb.: Jerzy Twardowski
Emil Nagulescu - Emmerich Schäffer - Maciej Rayzacher
Gabriela Ionescu - Ilinca Tomoroveanu - Hanna Giza
Dan Ionescu - Alexandru Repan - Tadeusz Wieczorek
sędzia Musculeanu - Ion Omescu - Lech Pietrasz
Toni - Cornel Patrichi - Stefan Knothe
Vali - Ileana Popovici - Barbara Pietraszek
sędzia Haiduc - Fory Etterle - Zbigniew Kryński, ...
Sędzia Emil Nagulescu spotkał Gabrielę Ionescu pewnego wieczoru, gdy wracał z koleżeńskiego spotkania. Banalnie zawarta znajomość przekształciła się w głębsze uczucie. Nagulescu człowiek dojrzały i poważny, owdowiał przed wielu laty i z osobą Gabrieli wiąże plany ułożenia sobie dalszego życia. Młoda kobieta ma jednak jakąś tajemnicę, która wyraźnie krępuje ją i czyni jej związek z Emilem pełnym niedomówień. Tajemnica wyjaśnia się, kiedy do sądu, w którym pracuje Emil wpływa pozew rozwodowy Gabrieli przeciw mężowi, młodemu geologowi Danowi.
Emil dowiaduje się, że nieudane małżeństwo Gabrieli spowodowały różnice charakteru i niemożność pogodzenia dwu różnych stylów życia. Dan pracuje w coraz to innych miejscach kraju jako kierownik prac badawczych na wielkich inwestycjach przemysłowych, Gabriela jest plastyczką i jej życie związane jest ściśle z bukareszteńskim środowiskiem artystycznym. Małżeństwo jednak trwa, mimo ciągłych kłótni i scen.
Dla lepszego zorientowania się w sytuacji Emil przyjeżdża na budowę prowadzoną przez Dana i po długiej rozmowie znajduje w nim wartościowego i uczciwego człowieka, rozdartego między swą pracą i miłością do Gabrieli. Pod nieobecność Emila, właśnie jego wyznaczają do przeprowadzenia sprawy rozwodowej małżonków Ionescu. Emil staje przed koniecznością wyboru między głosem serca a zawodową etyką i nie udziela małżonkom rozwodu ... "ponieważ się kochają". (FSP)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
11. Pokój przechodni (Florentiner 73) - NRD 1971 reż. Klaus Gendries
reż. dubb.: Zofia Dybowska-Aleksandrowicz
Brigitte - Edda Dentges - Anna Romantowska
Pani Klucke - Agnes Kraus - Wanda Łuczycka
Pani Knatter, sublokatorka - Steffie Spira - Helena Dąbrowska
jej przyjaciel, Hugo - Friedrich Richter - Szczepan Baczyński
Helga Riechert - Anne Wollner - Irena Laskowska
Panna Maass - Jessy Rameik - Mirosława Dubrawska
Regler, barman - Arnim Mühlstädt - Jerzy Tkaczyk
jego żona - Gudrun Ritter - Daniela Makulska
Pani Hartmann - Hertha Thiele - Mira Morawska
Hartmann - Erich Petraschk -Wilhelm Wichurski
Sohni Hartmann - Günter Sonnenberg - Henryk Łapiński
Wolfgang Engel, student medycyny - Norbert Speer - Krzysztof Kolberger
jego matka - Liselott Baumgarten - Alina Bukowska
Emil, sprzedawca - Gerd E. Schäfer - Józef Kalita, ...
Stara, czynszowa kamienica przy jednej z berlińskich ulic. Wszyscy się tu znają, każde wydarzenie jest tu dyskutowane, nikt nie ujdzie bystremu oku sąsiadów.Do mieszkania pani Klucke wprowadza się Brigitte, ładna, samodzielna dziewczyna, oczekująca nieślubnego dziecka. Odeszła z domu po kłótni z matką, szuka spokojnego konta. Znajduje... przechodni pokój, z którego korzystają liczni lokatorzy i goście pani Klucke, do którego szeroką fala wlewa się życie codzienne kamienicy. [F]
Brigitte, młoda sekretarka w pewnej berlińskiej instytucji, spodziewa się dziecka. Odmawia jednak uparcie poślubienia ojca dziecka, czego nie może zupełnie zrozumieć jej matka.
Po kolejnej kłótni Brigitte opuszcza dom rodzinny i wyrusza na poszukiwanie mieszkania. Znajduje wkrótce pokój sublokatorski u pani Klucke w starej, berlińskiej kamienicy. Kiedy przybywa z rzeczami okazuje się jednak, że jest to pokój przechodni, z którego korzystają wszyscy lokatorzy mieszkania i w którym ani przez chwilę nie jest sama. Brigitte postanawia jak najszybciej się wyprowadzić, ale serdeczność pani Klucke i wszystkich lokatorów kamienicy skłaniają ją do pozostania. Wszyscy pomagają jej w rozwiązaniu problemów, których spodziewająca się dziecka dziewczyna ma niemało. W przeddzień Bożego Narodzenia w domu przy Florentiner Strasse 73 melduje się nowy lokator. Odjeżdżającej do kliniki Brigitte towarzyszą dobre życzenia całej kamienicy i zakochany młody człowiek, który prawdopodobnie zostanie jej mężem. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
12. Naszyjnik dla mojej ukochanej (Ożerielje dla mojej lubimoj = Ожерелье для моей любимой = Samkauli satrposatvis) - ZSRR 1971 reż. Tengiz Abuładze
reż. dubb.: Maria Piotrowska
Bachdur - Ramaz Giorgobiani - Krzysztof Różycki
Ajsza, matka Bachadura - Nani Bregwadze - Izabela Pieńkowska
Dułdurum - Erosi Mandżgaładze - Włodzimierz Skoczylas
Żandar - Gieorgij Giegieczkori - Ryszard Sobolewski
Daud - Ramaz Czchikwadze - Sławomir Misiurewicz
Sałtanat - Fteri Abzianidze - Ewa Hesse
Zaur - Kachi Kawsadze - Janusz Kubicki
Suguri - Leonid Jengibarow - Janusz Krawczyk, ...
Komedia mieszająca najrozmaitsze style i konwencje filmowe: baśń z rzeczywistością, groteskę z melodramatem, realizm z umownością. Scenariusz oparty na utworze współczesnego pisarza dagestańskiego czerpie inspiracje z tradycji i folkloru. Luźna konstrukcja dramaturgiczna filmu wykorzystuje motyw wędrówki po świecie zakochanego młodzieńca poszukującego podarku godnego jego ukochanej. [F]
Część I : "Wszystko zaczyna się od drogi"
Przy drodze do aułu, tłum otacza rodzącą kobietę; z ciżby wydostaje się mały nagi człowieczek i rozglądając się ciekawie rusza w świat.
Gromada starców wiedzie uczoną dysputę; co było wcześniej - drzewo czy owoc?
Spór taki nieraz doprowadzał do zatargów, które przez wieki rozdzielały rody. To właśnie komplikuje sprawy sercowe Bachadurowi, który zakochał się w pięknej Serminaz; matka nie chce słyszeć o synowej z rodziny, z którą ród Bachadura ma wieczysty zatarg na tle pochodzenia świata. Nie zważając na trudności Bachadur rozpoczyna zaloty. Okazuje się, że zalotników jest trzech. Zgodnie z pradawnym zwyczajem konkurenci wędrują w świat by zdobyć upominek dla ukochanej. Zdobędzie jej rękę ten, który przyniesie najcenniejszy.
Część II : "Jeśliś zakochany, ruszaj bracie w góry"
Każdy rusza w swoją stronę; jeden konno, drugi na motocyklu, Bachadur na piechotę.
Wiele zobaczy, wiele doświadczy w czasie swej wędrówki. Spryciarz chytrze pozbawi go pieniędzy; piękne dziewczęta podglądane w kąpieli poddadzą go surowej próbie; uwodzicielka Sałtanat zechce go uszczęśliwić wymuszonym ożenkiem; zakochany akrobata opowie mu historię swej tragicznej miłości. Spotyka dżigita, który do późnej starości szuka w górach czterdziestu czterdziestoletnich Mahomedów; spotyka zazdrosnego męża, nieuczciwego majstra i malarza - fałszerza pieniędzy. Po wielu przygodach wróci do aułu z przekonaniem, że ten jest naprawdę szczęśliwy, kto ma w życiu jakiś cel.
Część III : "A droga nie ma końca"
Trzej konkurenci stają przed starszyzną, która ma rozsądzić czyj upominek jest najcenniejszy. Jeden wycofuje się z konkursu, bo znalazł już żonę. Drugi pokazuje puzderko które spełnia każde ludzkie pragnienie. Kiedy przychodzi kolej na upominek Bachadura, zdziwienie ustępuje szybko miejsca zachwytowi. Upominkiem jest scenariusz filmu, w którym opisane są wszystkie jego przygody. Cóż może być dla Dagestańczyka cenniejsze od barwnej opowieści o życiu - "Naszyjnik dla mojej ukochanej". W atmosferze powszechnej radości gasną odwieczne spory. Przedstawiciele zwaśnionych rodów podają sobie ręce. Historia Bachadura i Serminaz kończy się szczęśliwym małżeństwem. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
13. Wódz Indian-Tecumseh (Tecumseh) - NRD 1972 reż. Hans Kratzert
reż. dubb.: Jerzy Twardowski
Tecumseh - Gojko Mitić - Józef Osławski
Eileen - Annekathrin Bürger - Aleksandra Koncewicz
Simon - Rolf Römer - Tadeusz Wieczorek
McKew - Leon Niemczyk - Leon Niemczyk
Brook - Mieczysław Kalenik - Mieczysław Kalenik
Harrison - Wolfgang Greese - Czesław Byszewski
Newman - Gerry Wolff - Witold Kałuski
Mac - Herbert Köfer - Zbigniew Kryński
Czarny Orzeł - Minja Vojvodić - Tadeusz Gendera
Wahata - Maciej Rayzacher - Maciej Rayzacher, ...
Początki XIX w. w Ameryce Północnej, trwają zaciekłe walki między prącymi na Zachód białymi osadnikami, przybywającymi z wyniszczonej wieloletnimi wojnami Europy, a broniącymi swych terenów Indianami. Gubernator Indiany, Harrison, wykorzystując nieporozumienia między poszczególnymi plemionami, próbuje wykupywać od Indian ich ziemie. Tecumseh usiłuje temu przeciwdziałać. Organizuje związek plemion, który wydaje zakaz sprzedaży ziemi białym; plemiona, które łamią ten zakaz podlegają karze. W tej sytuacji Harrison decyduje się na kroki wojenne i w 1811 r. na czele wojsk amerykańskich napada na Tippecanoe - "święte miasto" Indian i główną siedzibę Tecumseha, dokonując tam krwawej rzezi. Tecumseh szuka sprzymierzeńców i znajduje ich w Kanadzie, wśród Anglików znajdujących się od r. 1812 w stanie wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Po krwawych bitwach, których oddziały dowodzone przez Tecumseha wielokrotnie pokonują Amerykanów, po śmierci protektora Indian generała Brooka, Anglicy wycofują się, pozostawiając Tecumseha wobec przeważających sił przeciwnika. Dochodzi do ostatniej bitwy, w której (5 października 1813) ginie Tecumseh. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
14. Ja wam pokażę (Euch werd ich’s zeigen) - NRD 1972 reż. Rolf Losansky
reż. dubb.: Jerzy Twardowski
dzieci: Bernd Gaedke - Friedhelm Barck - Tomasz Biedrzycki
Doris Kien - Carmen Pioch - Hania Starosławska
Rolli - Holger Teupel - Paweł Grzegorczyk
Schreier - Frank Wuttig - Jacek Otffinowski
dorośli: rodzice Bernda - Helga Labudda - Barbara Dobrzyńska
i Heinz Behrena - Jędrzej Kozak
trener Kien - Manfred Karge - Henryk Łapiński
jego żona - Brigitte Beier - Barbara Klimkiewicz
nauczycielka - Angelika Waller - Aleksandra Koncewicz
kapitan Pries - Bruno Carstens - Bogusław Koprowski
dziadek Schreier - Fritz Links - Wiesław Drzewicz
porucznik Bottcher - Wolfgang Winkler - Lechosław Herz, ...
Rodzice trzynastoletniego Bernda muszą się przeprowadzić z Rostocku do Fichtenhainingen, gdyż ojciec - zawodowy wojskowy - zostaje przeniesiony do innej jednostki. Najbardziej zaniepokojony przeprowadzką jest Bernd. Od początku pobytu w Fichtenhainingen zaczynają się kłopoty: pierwszy dzień pobytu Bernda w szkole kończy się bijatyką. Antagonizm między Berndem a jego kolegami zaostrza się, gdy po jego stronie staje Doris, przewodnicząca rady klasowej i obiekt westchnień wielu chłopców. Kiedy wyzwany przez klasowych mistrzów Bernd boi się skoczyć do basenu z 10-metrowej wieży, z pomocą przychodzi mu Doris, której ojciec jest trenerem judo. I oto Bernd zostanie judoką, co da mu autentyczną przewagę nad rywalami z klasy. Niestety na drodze do sportowych sukcesów stają rodzice Bernda, którzy obawiają się, że nowe hobby sportowe odbije się na wynikach syna w nauce. Zaczynają się więc potajemne chodzenia na treningi, drobne wykręty i kłamstwa, a nawet sfałszowanie podpisu ojca na zezwoleniu na uprawianie judo. W końcu jednak pomoc dorosłych i kolegów pozwala Berndowi naprawić popełnione błędy. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
15. Zimorodek (Zimorodok = Зимородок) - ZSRR 1972 reż. Wiaczesław Nikiforow
reż. dubb.: Izabela Falewicz
Marat - Sasza Kuźmin - Jacek Otffinowski
Wasyl - Misza Mustygin - Maciej Orłoś
Zoja - Ira Narbiekowa - Hania Starosławska
Siergiej Iwanowicz, nauczyciel biologii - Władimir Samojłow - Józef Nowak
"Zimorodek" ( w epizodach wojennych) - Aleksandr Samojłow - Jerzy Rogowski
lotnik Siwy - Gleb Striżenow - Tadeusz Grabowski
doktor Strojło - Aleksandr Chwylia - Władysław Sużyński
dyrektor szkoły - Awgustin Miłowanow - Jan Mayzel
Michalina - Inna Fiodorowa - Irena Jaglarzowa, ...
Grupa dzieci usiłuje odnaleźć ślad bohatera z okresu wojny, partyzanta zwanego "Zimorodkiem", o którym krążyły liczne legendy. Cierpliwie gromadząc pamiątki i wspomnienia, trafiają na ślad prowadzący w nieoczekiwanym kierunku. [F]
Walczył w partyzantce w lasach Białorusi. Podjął się na ochotnika niebezpiecznego zadania: przedostać się na silnie strzeżone przez wroga tereny i zdezorganizować transport wysadzając w powietrze most kolejowy. Dopiero w samolocie wyznał, że nigdy nie skakał ze spadochronem, jednak gdy zaskoczony pilot skierował z powrotem samolot do bazy, nie było go już na pokładzie. Zadanie wykonał - i przepadł bez wieści. Nie wiadomo nawet jak się nazywał, w oddziale zwano go po prostu "Zimorodkiem"...
Opowieść lotnika Siwego poruszyła do głębi dziesięcioletniego Marata. Wraz z przyjaciółmi - Zoją i Wasylkiem postanowili zrekonstruować ciąg dalszy historii "Zimorodka". Minęło wprawdzie trzydzieści lat, ale historia rozegrała się przecież w ich stronach.
Pracownica kolei przypomina sobie chłopca o ujmującym uśmiechu, który przez kilka dni ukrywał się u nich w domu. Komendant milicji ma wśród pamiątek wojennych rysunek - portret młodziutkiego śmiałka, który uratował życie setkom ludzi biorąc na siebie odpowiedzialność za wysadzenie mostu. Na pomniku wzniesionym za miastem ku czci poległych partyzantów dzieci odnajdują wśród wielu nazwisk imię "Zimorodka". Ale przecież doktor Strojło, ceniony w mieście chirurg, twierdzi, że operował "Zimorodka" w szpitalu polowym. Przywieźli go wówczas ukrytego w wozie z sianem dwaj chłopcy, którzy znaleźli go śmiertelnie postrzelonego na miejscu egzekucji.
Nadchodzi dzień uroczystego spotkania kombatantów. Pod pomnikiem poległych dzieci widzą ludzi, z którymi zetknęły się szukając śladów "Zimorodka". Na spotkanie przychodzi także Siergiej Iwanowicz, nauczyciel biologii z ich szkoły. I właśnie w nim doktor Strojło i lotnik Siwy rozpoznają legendarnego partyzanta. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
16. Helga (Helga) - NRF 1967 reż. Erich F. Bender
reż. dubb.: Mirosław Bartoszek
Helga - Ruth Gassmann - Janina Borońska
lekarka - Asgard Hummel - Barbara Wałkówna
pielegniarka - Ilse Zielstorff - Elżbieta Jasińska
lekarz - Eberhard Mondry - Mirosław Szonert
Pierwszy na naszych ekranach film popularnonaukowy o wychowaniu seksualnym.Zrealizowany przy poparciu zachodnioniemieckiego ministerstwa zdrowia był odpowiedzią seksuologów tego kraju na społeczny postulat wprowadzenia wychowania seksualnego do szkół. Film wyświetlany był niemal w całej Europie i wysoko oceniony przez lekarzy, pedagogów i krytyków filmowych. Jest to historia wchodzącej w życie 17-letniej Helgi, pragnącej wyjść za mąż i mieć dzieci. Film zapoznaje z anatomia i fizjologią mężczyzny i kobiety, wyjaśnia proces zapłodnienia i rozwoju płodu, a w finałowej sekwencji pokazuje poród. [F]
Wykład o instynkcie zachowania gatunku i rozmnażania się. Zainteresowania seksualne budzą się, już u małych dzieci, które zaczynają zadawać pytania. - Rozmowa matki z dzieckiem o mechanizmie porodu i o różnicach w budowie organów płciowych. Ewolucja obyczajów w wieku XX. Przykład uświadamiania seksualnego przez szkołę - w Szwecji.
Lekarka, która sama zajęła się wychowaniem seksualnym swoich córek i ich koleżanek. Lekcja poglądowa, przy użyciu fotografii - o rozwoju fizycznym chłopców. Opis organów płciowych i ich funkcjonowania. Dziewczynki oglądają książkę z obrazkami.
Helga zamierza wyjść za mąż i mieć dzieci. Zgłasza się do lekarki, która informuje ją o pożytkach wstępnego badania. Objaśnia budowę i funkcjonowanie kobiecych narządów rodnych. - Helga przyłącza się do lekcji z dziewczynkami. Informacja o zjawisku miesiączki i obliczaniu okresu bezpłodności. Wykład o procesie zapłodnienia. Problem kontroli urodzin, metody zapobiegania ciąży. Zasada działania pigułek antykoncepcyjnych.
Lekarka stwierdza u Helgi ciążę. Informuje ją o procesach zachodzących teraz w jej organizmie. - Wykład o zasadach, których należy przestrzegać po zajściu w ciążę. Poszczególne fazy rozwoju płodu. Problem higieny u kobiet ciężarnych. Opieka lekarska oraz należne świadczenia społeczne. - Gimnastyka mięśni biorących udział w procesie porodu. Helga opowiada o swoim postępowaniu i o przestrzeganej diecie. Postanawia rodzić w klinice.
Lekarz informuje o fazach procesu rodzenia. Helga rodzi. Odwiedziny męża. Gimnastyka po porodzie. Pierwsza kąpiel dziecka. Pouczenie o zasadach higieny i pielęgnacji dziecka. (FSP)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
17. 10 dni bezpłatnego urlopu (10 dni nepłateni = 10 дни неплатени) - Bułgaria 1971 reż. Janusz Wazow
reż. dubb.: Jerzy Twardowski
Ani Radawa - Margarita Czudinowa - Krystyna Adamiec
Iwan - Mładen Mładenow - Maciej Dzienisiewicz
matka Iwana - Elena Stefanowa - Urszula Hałacińska
ojciec Ani, profesor Radew - Georgij Stojanow - Jerzy Radwan
matka Ani - Cwietana Ostrowska - Aleksandra Koncewicz
Kapitanow - Todor Kolew - Piotr Brzeziński, ...
Współczesny dramat obyczajowy, poruszający skomplikowany problem wyobcowania, jakie powoduje społeczny awans. Bohater filmu, młody inżynier z Warny, którego odwiedza matka ze wsi, nie potrafi już nawiązać z nią uczuciowego kontaktu, a ona nie jest w stanie zaakceptować stylu życia syna i ludzi z jego otoczenia. [F]
Młody inżynier Iwan, spodziewając się kilkudniowej wizyty matki, uzyskuje zgodę od swego zwierzchnika na 10 dni bezpłatnego urlopu. Przed jej przyjazdem udaje się do młodzieżowego lokalu, gdzie poznaje Ani. Spóźnia się na dworzec, a oczekującej go długo matce mówi, że stało się to z winy dyrektora, z którym jakoby miał nieprzyjemną rozmowę. Następnego dnia idzie z matką na plażę, jednak wkrótce dochodzi do spotkania z Ani. Następnie komunikuje matce, że odwołano go z urlopu. Starsza pani szukając Iwana trafia do fabryki, gdzie dyrektor wyjawia jej prawdę. W niemiłej atmosferze upływa powitalna kolacja; matce nie podoba się Ani. Po kłótni z matką Iwan składa nazajutrz wizytę w domu Ani, proponując jej ojcu, profesorowi Radewowi, aby dziewczyna, (która nie dostała się na studia) rozpoczęła pracę jako robotnica w jego fabryce. Ojciec nie jest tym zachwycony - uważa, że córka powinna przygotować się do egzaminu na wyższą uczelnię - ale nie sprzeciwia się wyraźnie propozycji Iwana. Po wieczorze spędzonym w gronie kolegów i wypiciu większej ilości alkoholu, Ani trafia do domu Iwana. Jego matka wyrzuca ją za drzwi. Napotkanemu Iwanowi dziewczyna oświadcza, że wszystko między nimi skończone, a rodzicom - że wyprowadza się i pragnie rozpocząć samodzielne życie. Iwan wraca do domu i znajduje tylko list pożegnalny od matki. (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
18. Czekamy na ciebie (Żdiem tiebia, parien´... = Ждем тебя, парень...) - ZSRR 1972 reż. Rawil Batyrow
reż. dubb.: Maria Olejniczak
Timur - Atabek Ganijew - Leszek Teleszczyński
Lusia - Marina Niejołowa - Grażyna Barszczewska
Natasza - Natalia Zorina - Teresa Olenderczyk
Pietka - Aleksandr Leńkow - Jerzy Matałowski
Kułdaszew - Chamza Umarow - Stanisław Gawlik
Aziz - Szuchrat Irgaszew - Wojciech Zajdler
matka Timura - Łoła Badałowa - Mirosława Dubrawska
brat Timura - Dżachangir Fajzijew - Zofia Raciborska
Gawriła - Witalij Leonow - Tomasz Zaliwski
jego żona - Lusiena Owczinnikowa - Zofia Merle
Gafurow - Razaak Chamrajew - Czesław Mroczek
Dramat psychologiczny-opowieść o wchodzącym w życie młodym uzbeckim robotniku z wielkiej fabryki, który w dość brutalnym zetknięciu ze światem walczy o zachowanie swoich młodzieńczych marzeń i ideałów. [F]
18 letni Timur pracuje w fabryce, a wolny czas spędza w gronie kolegów łazikując po mieście z nieodłączną gitarą w ręku. Właśnie umówił się z Pietką, że urwą się z popołudniowego zebrania związków zawodowych gdy wezwał go majster Kułdaszew proponując układ: on będzie krył wypuszczone przez Timura braki, w zamian za co chłopak i paczka jego przyjaciół poprą jego kandydaturę do Rady Zakładowej. Timur nie dał się kupić, co więcej wygarnął majstrowi w obecności całej załogi co myśli o nim i jego metodach. Wzburzony, nie doczekał wyników wyborów; wieczorem dowiedział się, że został członkiem Rady Zakładowej. Jeszcze nie oswoił się z myślą, że jednak to nie żart, gdy poproszono go na posiedzenie Zarządu Komsomołu; najpierw nagana za sztubacki wybryk (wdrapał się na najwyższy dźwig fabryczny i usadowił na szczycie żywego koguta, a potem zadania: będzie pracował w komisji społecznej organizacji, zorganizuje zakładową orkiestrę, będzie reprezentował fabrykę w międzyzakładowym konkursie spawaczy. Timur usiłuje bronić się, ale prowadząca zebranie Natasza (ta sama, której Timur codziennie po kryjomu śle kwiaty) jest nieugięta. Skończyły się beztroskie czasy. Timur dwoi się i troi by podołać licznym obowiązkom. Radzi sobie nieźle, choć czasem oberwie siniaka interweniując np. w rodzinne sprawy zaniedbującego żonę i dzieci pijaka Gawriły, albo narazi się naczelnikowi wydziału Gafurowowi, gdy nie zechce poprzeć jego wniosku o przydział nowego mieszkania. I jeszcze sprawy sercowe ... Timur w gruncie rzeczy nie wie, która podoba mu się bardziej: Natasza (darzy go sympatią, ale ma narzeczonego), czy zakochana w nim po uszy Luśka. Nie zdąży rozstrzygnąć tego dylematu, dostaje powołanie do wojska. Na dworzec odprowadzają go tłumy: rodzina, przyjaciele, znajomi i nieznajomi, którym kiedyś w czymś pomógł, coś załatwił. W łoskocie pociągu dolatują go serdeczne słowa pożegnania: czekamy na ciebie, wracaj! (FSP)
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
19. Goya (Goya) - NRD-ZSRR 1971 reż. Konrad Wolf
reż. dubb.: Maria Olejniczak
Goya - Donatas Banionis - Bogusz Bilewski
księżna Cayetana de Alba - Olivera Katarina - Zofia Saretok
malarz Augusto Esteve - Fred Düren - Arkadiusz Bazak
królowa Maria Luiza - Tatiana Łołowa - Mira Morawska
król Karol IV - Rolf Hoppe - Aleksander Bardini
Wielki Inkwizytor - Mieczysław Voit
sekretarz św. Inkwizycji - Andrzej Szalawski
Migel Bermudez - Gustaw Holoubek, ...
Olbrzymie międzynarodowe przedsięwzięcie, ekranizacja znanej powieści o życiu genialnego malarza hiszpańskiego, ukazanym na szerokim tle społecznym przełomowej epoki zmierzchu absolutyzmu i narodzin nowoczesnego narodu. [F]
Don Francisco de Goya y Lucientes, pierwszy malarz na dworze króla Karola IV i królowej Marii Luizy, jest u szczytu sławy i bogactwa. Jego obrazy ozdabiają galerie i zamki arystokracji. Ale Goya jest przede wszystkim Hiszpanem, jego serce i uczucia należą do hiszpańskiego ludu. Ta sprzeczność między poczuciem związku z narodem a wiernością królowi staje się początkiem trudnej i mozolnej drogi Goyi do poznania prawdy. Malarz dostrzega niemoc dworu i pozbawionego skrupułów "księcia pokoju" Manuela Godoya. Nic się nie robi dla poprawienia doli ludu i wyciągnięcia kraju z katastrofalnego położenia. Goya poznaje przyczyny frymarczenia urzędami, ucisku narodu, korupcji i patriotycznej obłudy arystokracji. Jego przyjaciel i powiernik Esteve wprowadza Goyę do środowiska ludzi o postępowych poglądach. W miarę jak Goya coraz wyraźniej zdaje sobie sprawę z tego, co naprawdę dzieje się w Hiszpanii, coraz trudniejszy staje się jego związek z Cayetaną, XIII księżną Alba, którą kocha i nienawidzi zarazem. Goya odchodzi od Alby. Po długiej podróży przez Hiszpanię, walczącą równocześnie z francuskim najeźdźcą i własną arystokracją, powraca do matki i w domu rodzinnym jego własna droga poznania prawdy łączy się z drogą rozwoju jego narodu. Powstają cykle rewolucyjnych rysunków. (FSP)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
